In deze aflevering bespreken we de drie jongste seriemoordenaars tot nu toe: de destijds 14-jarige Jesse Pomeroy, de 11-jarige Mary Bell en de 8-jarige Amarjeet Sada. Deze drie kinderen hebben, ondanks hun zeer jonge leeftijd, in verschillende tijdperken en op verschillende continenten verschrikkelijke misdaden en moorden gepleegd. Wat heeft hen gedreven tot het plegen van seriemoorden?

Muziek: Halloween The Pumpkin Head van Frank Schroeter.

Bij het voorbereiden van deze aflevering zijn Engelstalige bronnen gebruikt. Het kan daardoor zijn dat er vertalingsfouten in deze tekst zitten, ondanks dat we hierop proberen te letten. Daarnaast willen we benadrukken dat we géén journalisten, onderzoekers of experts zijn op het gebied van true crime, maar slechts amateur podcastmakers. 

Waarschuwing: in deze aflevering wordt het misbruik van en de moord op meerdere kinderen besproken.

Jesse Pomeroy

De eerste jonge seriemoordenaar waar ik over wil vertellen is Jesse Pomeroy. Dit is meteen de oudste zaak die we vandaag bespreken, want het speelt zich af in de 19e eeuw. Jesse was in 1874 op 14-jarige leeftijd destijds de jongste persoon die in de Verenigde Staten werd veroordeeld voor moord in de eerste graad. Bij het voorbereiden van dit verhaal heb ik de volgende bronnen gebruikt: een artikel van Kurt Readman voor Historic Mysteries, een artikel van Marco Margaritoff voor All That’s Interesting, een artikel van de New England Historical Society en een item van Roseanne Montillo voor CBS News.

Jesse werd op 29 november 1859 geboren als het tweede kind van Thomas Pomeroy en Ruth Snowman in Charlestown, Massachusetts. Hij had een twee jaar oudere broer genaamd Charles. Het is niet helemaal duidelijk wat voor werk Jesse’s vader deed. Er zijn bronnen die claimen dat hij een veteraan van de Amerikaanse burgeroorlog was. Vermoedelijk werkte hij in een navy yard tegen de tijd dat zijn kinderen waren geboren en opgroeiden. Het is ook niet duidelijk hoe het leven thuis bij de familie Pomeroy was. Zo zijn er bronnen die beweren dat Thomas zijn zoons mishandelde. Hij zou Jesse hebben geslagen met een paardenzweep en hij zou hem regelmatig hebben geforceerd om zich uit te kleden. Andere bronnen beweren dat Jesse en zijn broer een vrij standaard jeugd hebben gehad.

Jesse had een aangeboren afwijking aan zijn rechteroog, waardoor hij een opvallende verschijning had. Hierdoor werd hij door de grotere kinderen op school gepest. Op zijn beurt begon Jesse kinderen te pesten die kleiner en zwakker waren dan hem. Volgens een buurman zou Jesse al op 5-jarige een kat hebben doodgestoken en het dier vervolgens in de rivier hebben gegooid. Volgens een leraar was hij “eigenaardig, hardnekkig, niet slecht maar moeilijk te begrijpen”. Dat verklaart misschien waarom hij een ‘loner’ was: hij bracht zijn tijd het liefst alleen door. Zijn vrije tijd besteedde hij aan het lezen van goedkope romans met verhalen vol geweld, seks en oorlog. 

Eind 1871 werd in de Boston Globe een beschrijving gepubliceerd van een jongen die bekend stond als The Boy Torturer en The Red Devil. Deze jongen had in Chelsea, aan de overkant van de rivier bij Charlestown, meerdere kinderen mishandeld en seksueel misbruikt die kleiner en zwakker waren dan hem. Hij heeft sommige van zijn slachtoffers verminkt, in hun gezicht of op hun geslachtsdelen, met een mes of met spelden. Hij lokte zijn slachtoffers mee naar een afgelegen locatie door hen snoep of snacks te beloven. Toen Ruth Pomeroy de beschrijving van deze jongen in de krant las, wist ze meteen om wie het ging: haar zoon Jesse. Ze besloot om onmiddellijk met haar gezin naar Zuid-Boston te verhuizen. Niet alleen om zo te ontkomen aan eventuele geruchten, maar ook omdat ze dacht dat als Jesse niet meer gepest zou worden hij zou stoppen met zijn misdaden.

Een nieuwe omgeving hielp echter niet, want in augustus 1872 werd een jongen gevonden op het strand in Zuid-Boston: hij was gemarteld en daar achtergelaten. Een maand later werd weer een jongen gevonden, dit keer vastgebonden aan een telefoonmast. Hij was mishandeld en verkracht. Dit slachtoffer gaf aan de politie een opvallend kenmerk van de dader door: de dader had een opvallend rechteroog, alsof het van marmer was. Dit leidde de politie al snel naar Jesse Pomeroy. Omdat Jesse te jong was voor een gevangenisstraf, werd hij naar een ‘reform school’ gestuurd — een soort jeugddetentie. Hier moest hij zes jaar verblijven, maar zijn moeder kreeg het voor elkaar om hem eerder vrij te krijgen. Flink eerder, want al na een paar maanden mocht hij naar huis. 

Het is inmiddels maart 1874. Jesse was nog geen maand op vrije voeten toen de 10-jarige Katie Curran vermist raakte. Katie werd voor het laatst gezien in de winkel van Ruth Pomeroy, waar ze een notitieboekje kwam kopen. Na haar bezoek aan de winkel is Katie niet meer gezien. Jesse was één van de laatste mensen die haar heeft gezien, want hij werkte parttime in de winkel van zijn moeder — ook op de dag dat Katie verdween. Uiteraard heeft de politie hem meerdere keren verhoord en is de winkel van zijn moeder grondig doorzocht, maar helaas dit leverde niks op. Katie was vijf weken vermist toen op 23 april 1874 het lichaam het bijna onthoofde lichaam van de 4-jarige Horace Millen werd gevonden op het strand. Zijn lichaam was flink toegetakeld: het zat onder de steekwonden, zijn geslachtsdelen waren er grotendeels afgesneden en iemand had geprobeerd zijn lichaam in brand te steken. Dankzij ooggetuigen kreeg de politie al snel Jesse in het vizier. Toen ze hem opzochten zagen ze dat hij onder de krassen zat. Ook bleek het zijn schoenafdruk te zijn die werd gevonden bij het lichaam van Horace en werd er bloed op zijn kleding gevonden. 

Jesse werd de volgende dag, dus op 24 april 1874, gearresteerd. Al snel bekende hij dat hij Horace had vermoord. Toen Ruth Pomeroy haar winkel moest verkopen en de nieuwe eigenaren het stoffelijk overschot van Katie Curran aantroffen in de kelder, bekende Jesse ook dat hij haar had vermoord. De rechtszaak tegen hem begon op 14 december 1874 en was de volgende dag al voorbij. De inmiddels 15-jarige Jesse Pomeroy werd schuldig bevonden aan moord in de eerste graad op Katie Curran en Horace Millen. De rechter legde hem de doodstraf op, maar de gouverneur van Massachusetts weigerde het executiebevel te ondertekenen. Hij vond Jesse te jong hiervoor, dus werd de straf omgezet naar een levenslange gevangenisstraf in eenzame opsluiting. Hij werd in 1876 op 16-jarige leeftijd opgesloten in de Massachusetts State Prison.

Gedurende zijn tijd in de gevangenis heeft Jesse meerdere pogingen gedaan om te ontsnappen. Bij één van deze pogingen heeft hij een gasexplosie weten te veroorzaken. Met deze explosie wist hij de deur van zijn cel te openen, maar door de kracht van de explosie raakte hij buiten bewustzijn waardoor hij niet wist te ontsnappen. Pas in 1917, dus pas na 41 jaar gevangenschap, mocht Jesse socialiseren met medegevangenen. Hij had zichzelf inmiddels meerdere talen geleerd en hij was begonnen met het schrijven poëzie. Gedurende de Eerste Wereldoorlog verkocht hij ‘war bonds’ vanuit de gevangenis. In het Nederlands kennen we dit als oorlogsobligaties. Volgens Wikipedia is een oorlogsobligatie een “verhandelbaar schuldbewijs voor een lening die door een overheid is aangegaan om een oorlog te financieren.” In 1923 en 1924 handelde hij in aandelen, wederom vanuit de gevangenis. Jesse Pomeroy werd in 1929 overgeplaatst naar een andere gevangenis, waar hij drie jaar later — dus in 1932 — op 72-jarige leeftijd overleed aan een hartaanval.

Mary Bell

De zaak van de op één na jongste seriemoordenaar uit dit lijstje speelt zich af in Newcastle, een stad in het noordoosten van Engeland. Opvallend aan deze zaak is dat de dader een 11-jarig meisje was: Mary Bell. Daarom is deze zaak me altijd bij gebleven, want ik las hierover toen ik zelf een tiener was en ik kon me dit gewoon niet voorstellen. Bij het voorbereiden van dit verhaal heb ik de volgende bronnen gebruikt: een artikel van Adam Farley voor All That’s Interesting, een artikel van Antonia Monacelli voor The CrimeWire, een oud nieuwsitem van de BBC en een artikel van Linda Caroll. Deze artikelen beschrijven soms specifieke details die ik niet met andere bronnen kon verifiëren, dus ik zal bij die details de specifieke bron benoemen.

Mary heeft het als kind niet bepaald makkelijk gehad. Ze werd op 26 mei 1957 geboren als enig kind van een 16-jarige sekswerker, Betty McCrickett. Schijnbaar heeft Betty tegen de dokters gezegd dat ze “dat ding” van haar weg moesten houden, refererend naar haar pasgeboren dochter. Betty’s moedergevoelens lijken nooit te zijn ontwikkeld, want ze heeft geprobeerd om Mary weg te geven aan een vrouw die was afgewezen voor een adoptie. Betty’s zus was hier schijnbaar getuige van en heeft dit toen voorkomen. Achteraf gezien was het misschien beter geweest als Mary wel ter adoptie was afgestaan, want al op jonge leeftijd “overkwam” haar het een en ander: ze heeft een ‘niet-aangeboren hersenletsel’ (traumatic brain injury) overgehouden aan een val uit het raam, maar volgens een ooggetuige heeft Betty haar uit het raam geduwd. Ook zou ze “per ongeluk” te veel slaappillen binnen hebben gekregen, maar er wordt gedacht dat Betty haar dit met opzet heeft toegediend. Sommigen denken dan ook dat Betty het münchhausen-by-proxysyndroom had en daarom haar dochter met opzet ziek maakte, vanwege de aandacht en sympathie die dit overleverde. Betty heeft dan ook tegen familieleden gelogen over dat Mary zou zijn overleden nadat ze was overreden door een vrachtwagen.

Mary werd vaak uren lang alleen achtergelaten door haar moeder. Ze werd dan ook door Betty verwaarloosd. Volgens familieleden begon ze zich op zeer jonge leeftijd al koel en afstandelijk te gedragen en was ze erg gewelddadig. Ze heeft op de kleuterschool geprobeerd een klasgenootje te wurgen. Dat laatste valt mogelijk te verklaren: haar moeders specialiteit was namelijk BDSM en schijnbaar heeft Betty haar dochter gedwongen om toe te kijken terwijl ze met klanten bezig was. Sterker nog: Mary claimde dat ze op 4-jarige leeftijd door haar moeder werd verkocht aan klanten voor sekswerk. Het begon met orale seks, maar naarmate ze ouder werd kwam daar steeds meer bij. Misschien dus niet zo vreemd dat ze al op zo’n jonge leeftijd gewelddadig was.

Als 11-jarige werd Mary omschreven als slim, maar manipulatief: ze loog veel. Ook was ze op jonge leeftijd al gewelddadig. Adam Farley van All That’s Interesting schrijft dat Mary twee weken voor de eerste moord al eerdere pogingen had gedaan. Op 11 mei 1968 was ze buiten aan het spelen met een 3-jarig buurjongetje toen hij ernstig gewond raakte nadat hij was gevallen van de top van een schuilkelder. Zijn ouders gingen er vanuit dat het een ongeluk was, maar schijnbaar heeft dit nieuws iets in werking gezet: de volgende dag maakten drie moeders uit de buurt melding bij de politie dat Mary had geprobeerd hun jonge dochters te wurgen. Ze werd kort verhoort en er werd haar de les gelezen, maar er volgde geen officiële aanklacht. Ik kon dit niet met andere bronnen verifiëren, maar het zou niet vreemd zijn als dit waar is. Je hoort of leest wel vaker dat (potentiële) seriemoordenaars eerdere pogingen hebben gedaan die niet zijn gelukt.

Op 25 mei 1968, de dag voor haar 11e verjaardag, pleegde Mary haar eerste moord. Ze heeft toen de 4-jarige Martin Brown gewurgd en achtergelaten in een verlaten huis ergens in de buurt. Toen ze haar 13-jarige beste vriendin Norma Bell [geen familie van elkaar] ophaalde om te laten zien wat ze gedaan had, zag ze bij terugkomst dat het lichaam van Martin al was ontdekt – althans, dat schrijft Adam Farley. De politie onderzocht uiteraard zijn lichaam, maar op wat van zijn speeksel en bloed op zijn wang na waren er geen opvallende sporen aanwezig. Omdat er geen sporen van geweld werden gevonden, ging de politie ervan uit dat het om een ongeluk ging. Een paar dagen later belde Mary aan bij Martins huis en vroeg zijn moeder of ze hem mocht zien. Toen zijn moeder uitlegde dat Martin was overleden, antwoordde Mary dat ze dit al wist en dat ze zijn opgebaarde lichaam wilde zien. Martins moeder heeft toen de deur in Mary’s gezicht dichtgegooid. Weer een paar dagen later werd Martins kleuterschool gevandaliseerd. De vandalen hebben toen briefjes achtergelaten om aan de politie te laten weten dat het om moord ging. Op één briefje stond letterlijk “we murdered Martin Brown” en op een ander briefje stond “I murder so I may come back”. De politie ging ervan uit dat het om een onsmakelijke grap ging.

Twee maanden later, op 31 juli 1968, pleegde Mary samen met of in het bijzijn van Norma haar tweede moord. Het slachtoffer was de 3-jarige Brian Howe die net als Martin is gewurgd. Adam Farley schrijft dat, toen Brian niet thuiskwam na het spelen, zijn zus op pad werd gestuurd om naar hem te zoeken. Mary en Norma zouden haar hebben geholpen hierbij, al die tijd wetend waar Brian was. Zijn lichaam werd gevonden op een industrieterrein waar lokale kinderen vaak speelden. Dit keer trof de politie wel opvallende sporen aan: zijn bovenbenen zaten vol krassen en zijn geslachtsdelen waren deels verminkt. In de buurt van zijn lichaam werd een schaar gevonden. Een paar dagen na de vondst verscheen er nog een wond, toen werden namelijk krassen op zijn romp zichtbaar in de vorm van de letter ‘M’. Linda Caroll schrijft dat — volgens de lijkschouwer — eerst de letter ’N’ was gekrast op Brians lichaam, maar dat later uren er een ‘M’ van is gemaakt. Ook concludeerde de lijkschouwer dat Brian was gewurgd door een kind wegens een gebrek aan kracht.

De politie startte meteen het onderzoek naar de moord op Brian en daarvoor begonnen ze onder andere met het ondervragen van buurtkinderen. Hierbij viel het gedrag van Mary en Norma meteen op: Norma omdat ze de hele tijd glimlachte tijdens het verhoor, alsof het allemaal een grote grap was, en Mary omdat ze heel erg ontwijkend reageerde. De politie had al snel door dat één of beide meisjes betrokken waren bij de moord. Op de dag van Brians begrafenis hing Mary rond buiten zijn huis en heeft een rechercheur gezien hoe begon te lachen en in haar handen begon te wrijven bij het zien van Brians grafkist. Toen Mary weer werd verhoord door de politie vertelde ze hen dat ze op de dag van Brians moord hem net een 8-jarige buurtjongen heeft gezien. Ze claimde dat de jongen Brian had geslagen en dat hij een schaar bij zich had. De politie kwam er al snel achter dat de jongen een alibi had, maar het bevestigde voor hen dat Mary betrokken was bij de moord: het detail van de schaar hadden ze bewust niet openbaar gemaakt. Alleen iemand die betrokken was bij de moord had dit detail kunnen weten.

Mary en Norma werden meerdere keren opnieuw verhoord, waarbij de politie de druk steeds verder opvoerde. Norma kon schijnbaar de druk niet meer aan, want ze begon op een gegeven moment mee te werken. Ze verklaarde dat Mary de 3-jarige Brian had vermoord. Mary zou dit hebben bekend aan haar en haar vervolgens mee hebben genomen naar het plaatsdelict — althans, dat schrijft Antonia Monacelli voor The CrimeWire. Mary daarentegen weigerde een verklaring af te leggen en claimde dat Norma loog. Nadat Norma met meer bewijs tegen Mary kwam, werd Mary voor een laatste keer meegenomen naar het politiebureau voor een verhoor. Dit keer gaf ze toe dat ze aanwezig was bij de moord, maar dat Norma degene was die Brian had vermoord. Beide meisjes werden gearresteerd.

Tijdens het strafproces kwam nieuwe informatie aan het licht. Zo werd eindelijk de link gelegd tussen Mary (en vermoedelijk Norma) en het vandalisme van Martin Browns kleuterschool en de merkwaardige briefjes die de politie daar aantrof. Mary heeft later toegegeven dat ze dit voor de grap heeft gedaan, “for a giggle” is wat ze er over zei. Daarnaast kwam naar buiten dat Mary na de moord op Martin Brown tegen klasgenoten zou hebben gezegd dat ze een moordenaar was. Na de moord op Brian Howe zou ze naar zijn huis hebben gewezen en dit hebben geschreeuwd. Haar klasgenoten namen haar in beide instanties niet serieus, want Mary claimde vaker dingen die niet waar waren. Ook kwam Mary’s gedrag voor de moord op Martin Brown aan het licht, waaronder dus dat ze meerdere jonge buurtkinderen heeft geprobeerd te wurgen.

Je merkt dat de focus heel erg op de 11-jarige Mary ligt en niet op 13-jarige Norma. Volgens Norma’s vader had ze een ontwikkelingsachterstand, waardoor ze erg makkelijk beïnvloedbaar was. Daarnaast werden Norma’s verklaringen geloofwaardiger geacht dan die van Mary, waardoor Norma werd vrijgesproken. Mary, daarentegen, werd als een gevaar gezien. In de Britse media werd naar haar gerefereerd als het “geboren kwaad”. Volgens de openbaar aanklager heeft ze de moorden gepleegd puur vanwege het plezier en de opwinding van het moorden. Een psycholoog die door de rechtbank was aangewezen om Mary te onderzoeken getuigde dat ze klassieke psychopathische kenmerken vertoonde. Ze kon daardoor niet verantwoordelijk worden gehouden voor haar eigen handelen.

Ook de rechter oordeelde dat Mary gevaarlijk was, met name voor andere kinderen. Toen ze op 17 december 1968 schuldig werd bevonden aan doodslag [en dus niet moord, omdat ze verminderd toerekeningsvatbaar was], brak ze in tranen uit. Ze werd veroordeeld tot een gevangenisstraf ‘at Her Majesty’s pleasure’, een Britse juridische term voor een straf van onbepaalde tijd. Omdat Mary te jong was voor de gevangenis, werd ze naar een ‘reform school’ gestuurd. Ze werd in een speciale eenheid geplaatst, waar ze het enige meisje was tussen ruim 200 jongens. Linda Caroll schrijft dat Mary tijdens haar verblijf hier seksueel is misbruikt door een medewerker en door medestudenten, maar dat de rest van de staf niet ingreep. Ze schrijft verder dat Betty, Mary’s moeder, haar regelmatig opzocht. Tussen de bezoekjes door schreef ze brieven aan haar moeder en maakte ze tekeningen. Ze kwam er later achter dat haar moeder deze brieven en tekeningen verkocht aan roddelbladen, want brieven en kunst van moordenaars leverde veel geld op. Toen Mary wat ouder was zou ze haar moeder hebben gesmeekt om de rechtbank te vertellen over het seksueel misbruik dat al op jonge leeftijd heeft ondergaan. Ze dacht dat als de rechtbank hiervan op de hoogte was, ze zouden inzien dat ze niet kwaadaardig was.

Op haar 18e werd Mary overgeplaatst naar een instelling voor volwassenen, dus een normale gevangenis. Antonia Monacelli schrijft dat Mary hier in 1977 voor korte tijd uit was ontsnapt, maar desondanks werd ze in 1980 vrijgelaten. Na 12 jaar werd bepaald dat ze niet langer een gevaar vormde voor de samenleving. Op 23-jarige leeftijd mocht ze daarom een nieuw leven beginnen onder een nieuwe naam. Ze was echter niet helemaal vrij, want ze werd vrijgelaten “op licentie” (zoals ze dat in Engeland noemen). Dit betekent dat ze technisch gezien nog steeds haar straf aan het uitzitten was, maar dat ze dit mocht doen als onderdeel van de maatschappij. 

Mary is in 1984 bevallen van haar dochter met wie ze lange tijd een rustig leven leidde. Echter werd hun ware identiteit ontdekt toen Mary’s dochter 14 jaar oud was. Journalisten verzamelden zich toen rond hun huis, waardoor Mary gedwongen werd haar dochter alles te vertellen. In 1998 werd ook een boek over Mary’s verhaal uitgebracht getiteld ‘Cries Unheard: The Story of Mary Bell’. Toen bekend werd dat Mary betaald heeft gekregen voor haar medewerking aan dit boek, leidde dit tot veel publiciteit en controverse. Mary vroeg daarom weer anonimiteit aan voor haarzelf en haar dochter, wat werd toegewezen. In 2002, op de 18e verjaardag van haar dochter, zou deze anonimiteit komen te vervallen maar het hooggerechtshof heeft hun toen levenslange anonimiteit toegewezen. In 2009 werd bekend gemaakt dat Mary op 51-jarige leeftijd oma is geworden. Ze is toen voor een laatste keer naar de rechtbank gestapt met het verzoek om anonimiteit voor haar kleinkind en ook dit is toen toegewezen.

Op het nieuws dat Mary oma is geworden reageerde June Richardson, de moeder van de vermoorde Martin Brown, destijds als volgt [ik heb dit vertaald naar het Nederlands]: “Een kind is een zegen. Ze heeft mij mijn zegen afgenomen en mij voor de rest van mijn leven met verdriet achtergelaten. Ik hoop dat wanneer ze naar dit kind kijkt, ze wordt herinnert aan de twee die ze heeft vermoord. Ik zal nooit een kleinkind krijgen van mijn zoon. Ik hoop dat elke keer als ze naar dit kind kijkt, ze beseft wat mijn familie misloopt vanwege wat zij heeft gedaan.”

Vandaag de dag leven Mary, haar dochter en haar kleinkind nog steeds onder een nieuwe identiteit. Niemand weet wie ze zijn en waar ze zijn.

Amarjeet Sada

We eindigen met de jongste seriemoordenaar, de destijds 8-jarige Amarjeet Sada. Amarjeet heeft drie moorden gepleegd, waarbij hij bij de eerste slechts 7 jaar oud was. Deze zaak speelt zich af in India, dus let alsjeblieft niet op mijn uitspraak. Doordat dit een Indiase zaak is zijn er niet veel Engelstalige bronnen over te vinden en de bronnen die te vinden zijn lijken op elkaar gebaseerd te zijn. Zie de bronnenlijst om te zien welke bronnen ik heb gebruikt. De details van deze zaak verschillen per bron: zo heet volgens een aantal bronnen de dader niet Amarjeet, maar Amardeep. Ook verschillen de leeftijden van zijn slachtoffers per bron en komen ook andere details niet altijd met elkaar overeen. Voor dit verhaal heb ik de details overgenomen die ik het vaakst ben tegengekomen. Wat in elk geval wel zeker is, is dat Amarjeet — dit is dus de naam die ik het vaakst tegen ben gekomen — drie baby’s om het leven heeft gebracht en hier in 2007 voor is veroordeeld.

Amarjeet werd in 1998 geboren als enig kind van arme arbeiders in een plaatsje in de Indiase deelstaat Bihar. Het gebied waar het gezin woonde staat bekend als een achtergestelde regio. Ik weet niet of dat nog steeds zo is, maar destijds in elk geval wel. Er heerste armoede, werkeloosheid en het contrast tussen arm en rijk was zeer groot. Amarjeets vader Balaram was een ‘daily wage labourer’, wat inhoud dat hij elke dag op zoek ging naar een klus voor een inkomen voor die dag. Als hij geen klus kon vinden, had hij voor die dag geen loon. Ondanks dat Amarjeets ouders het niet breed hadden en nauwelijks rond konden komen, konden ze hun geluk niet op met de geboorte van hun zoon. Zijn moeder Parul verwende hem dan ook wanneer dat kon. Ze kon hem alleen niet altijd geven wat hij wilde, zoals bijvoorbeeld nieuw speelgoed wanneer hij daarom vroeg. Als ze dan “nee” tegen hem zei, werd hij boos en duwde hij haar weg. Het is onduidelijk wat voor een kind hij precies was, want de ene bron schrijft dat hij een opvliegend karakter had en veel last had van driftbuien, terwijl een andere bron schrijft dat hij stil en terughoudend was. Het ene hoeft het andere natuurlijk niet uit te sluiten. Wat wel duidelijk is, is dat hij geen vrienden had maar dit niet erg leek te vinden; blijkbaar was hij toch liever alleen.

Toen Amarjeet 7 jaar oud was, kwam zijn tante Meena met haar 6 of 9 maanden oude baby op bezoek. Meena vroeg haar zus tijdens dit bezoek om een grote gunst, namelijk of Parul voor een maand op haar dochtertje wilde passen. Ofja, vermoedelijk ging het om een meisje, want sommige bronnen schrijven over een zoontje en weer andere bronnen gebruiken alleen de term ‘cousin’ wat genderneutraal is. Er gaat hier dus wat verloren in de vertaling, maar ik heb zelf het idee dat het om een meisje gaat. De reden dat Meena om deze grote gunst vroeg was dat ze huishoudelijk had gevonden in een grote stad in de regio, maar ze kon haar dochter helaas niet meenemen. Ze had geen andere optie dan haar dochter bij familie onder te brengen. Parul zei in eerste instantie nee, want ze hadden nu al moeite om rond te komen en dat was zonder extra kind om voor te zorgen. Toen Meena beloofde om een deel van haar loon naar haar zus te sturen ging Meena akkoord: haar baby nichtje mocht tijdelijk bij hen komen wonen.

Ze woonde nog niet erg lang bij hen toen Parul aan Amarjeet vroeg of hij even op zijn nichtje wilde passen. Parul moest namelijk boodschappen doen en wilde hiervoor naar een markt bij hen in de buurt, maar ze zou zo terug zijn. De baby lag rustig te slapen toen Amarjeet om onbekende redenen besloot haar pijn te doen door haar hard te knijpen. Natuurlijk werd de baby hierdoor wakker en begon ze steeds harder te huilen. Om haar stil te krijgen begon hij haar te wurgen tot ze ophield met ademenen. Hij nam vervolgens haar dode lichaampje mee naar buiten, naar hun tuin, waar hij haar op de grond neerlegde. Hij pakte een grote steen van de grond waarmee hij haar hoofdje insloeg tot de inhoud ervan zichtbaar werd. Hij heeft haar vervolgens begraven.

Toen Parul een tijdje later thuis kwam van boodschappen doen, vroeg ze aan Amarjeet waar de baby was. Amarjeet vertelde glimlachend dat hij de baby had gedood en nam zijn moeder mee naar buiten, naar het verse graf in de tuin. Vol ongeloof begon Parul meteen te graven waarbij ze stuitte op het dode lichaampje van haar nichtje. Toen Balaram ’s avonds thuiskwam vertelde Parul hem wat er die dag was gebeurd. Vol ongeloof ging hij verhaal halen bij Amarjeet, die vol trots vertelde hoe hij het schedel van zijn babynichtje in had geslagen met een steen. Balaram was woest en heeft Amarjeet fysiek gestraft door hem vast te binden aan een paal en hem te slaan. 

Parul en Balaram begrepen niet hoe hun zoon in staat kon zijn om een weerloze baby te vermoorden. En ook niet hoe hij daar zo kalm onder bleef. Amarjeet daarentegen begreep niet waarom zijn ouders zo boos op hem waren. En boos waren ze, maar blijkbaar niet boos genoeg om naar de politie te gaan. In plaats daarvan besloten ze hun zoon in bescherming te nemen. Toen Meena een maand later haar dochter wilde komen ophalen, vertelde Parul haar dat haar baby om het leven was gekomen door een ongeluk. Balaram wist Meena ervan te overtuigen er geen melding van te maken bij de politie. Er wordt gedacht dat Meena hiermee akkoord ging om hun familie-eer te beschermen, ondanks dat ze wist dat Amarjeet schuldig was aan de dood van haar dochter. 

Drie maanden na de eerste moord beviel Parul van een dochter, wat haar dus zes maanden zwanger maakte ten tijde van de moord op haar nichtje. Amarjeet was dus niet langer enig kind en moest nu de aandacht van zijn ouders delen met zijn baby zusje. Ondanks dat hij nu een grote broer was en van zijn moeder zijn zusje moest beschermen, leek Amarjeet niet een band te hebben met zijn zusje. Maar hij leek haar tot op zekere hoogte wel interessant te vinden, want hij staarde soms uren naar haar. Ondanks een gebrek aan broederlijke liefde, leek alles oké te gaan tussen Amarjeet en de baby.. tot de baby 8 maanden oud was. 

Op een middag, terwijl iedereen in huis lag te slapen, sloeg Amarjeet voor een tweede keer toe. Hij pakte zijn baby zusje op uit haar ledikantje en begon haar te wurgen tot ze stopte met ademenen. Hij legde vervolgens haar dode lichaampje terug in haar bed en ging weer verder spelen met zijn speelgoedautootjes. Toen Parul even later wakker werd en haar dochter wilde voeren, schrok ze toen ze haar dood in haar bedje aantrof. Ze wist meteen dat Amarjeet erachter zat en vroeg hem — uiteraard compleet overstuur — of hij zijn zusje had vermoord. Hij gaf meteen toe. Toen Parul vroeg hoe hij zoiets kon doen, had hij een grote grijns op zijn gezicht en antwoordde hij met: “just like that”. Het is onduidelijk of Balaram op dat moment ook thuis was, maar toen hij hoorde wat Amarjeet had gedaan heeft hij Amarjeet weer fysiek gestraft. En weer begreep Amarjeet niet wat hij verkeerd had gedaan, want hij vroeg: “what wrong have I done in killing her?”. Zijn ouders waren in shock, maar besloten weer om niet de politie in te lichten. Volgens een oom waren een aantal familieleden op de hoogte van wat er speelde, maar werd het gezien als een familie kwestie. Desondanks waren ook een aantal buren op de hoogte.

Niet lang na de moord op zijn zusje, liep Amarjeet door het dorp toen hij een baby hoorde. Het geluid kwam vanuit een soort kinderopvang waar hij op dat moment langsliep. Hij besloot binnen een kijkje te nemen en trof een baby alleen aan in een soort leslokaal. De baby was de 8 maanden oude Khushboo, het dochtertje van Chunchun Devi — een buurvrouw van de familie Sada. Chunchun was boodschappen doen en had haar dochter daarom naar de kinderopvang gebracht; dit leek haar de meest veilige plek voor een kind. Toen ze even later Khushboo wilde ophalen, bleek haar dochter vermist te zijn. Ze sloeg meteen alarm en de politie werd ingeschakeld. Al snel werd er door een aantal buren gewezen naar Amarjeet, maar de politie kon niet geloven dat de inmiddels 8-jarige Amarjeet verantwoordelijk was voor de dood van een baby. Toch besloten ze hem te verhoren op het politiebureau.

Het eerste wat de detective die Amarjeet verhoorde opviel was hoe kalm hij was. Normaal gesproken waren kinderen die op het politiebureau moesten komen heel erg zenuwachtig en onrustig, maar Amarjeet was dus heel erg kalm en had een glimlach op zijn gezicht. Toen hem werd gevraagd of hij Khushboo had vermoord, antwoordde hij dat hij erover zou vertellen als hij eerst een pak koekjes kreeg. De detective was nogal verrast door deze eis, maar gaf Amarjeet wel het pak koekjes waar hij om vroeg. Niet veel later nam Amarjeet hem mee naar een stukje bos achter de kinderopvang, waar Khushboo begraven lag. Amarjeet had ook haar eerst gewurgd en vervolgens heeft hij — net als bij zijn nichtje — haar hoofdje ingeslagen met een steen. Amarjeet bekende ook al snel tot in detail zijn andere moorden, waarbij hij geen enkele blijk van berouw toonde.

De politie arresteerde hem op basis van zijn bekentenissen en hij werd naar een jeugdinrichting gestuurd. Hier werd hij door psychiaters onderzocht die concludeerden dat hij conduct disorder had, een anti-sociale gedragsstoornis. Hierdoor zou hij niet het verschil hebben geweten tussen goed en fout. Dit zou verklaren waarom hij niet begreep waarom het verkeerd is om te moorden. Daarnaast zou hij ook nog eens goed gevoel krijgen van het pijn doen van anderen. Gedurende zijn tijd in de jeugdinrichting is hij hiervoor behandeld door middel van medicatie en therapie. Hij is op zijn 18e — dus in 2016 — vrijgelaten en het is niet bekend waar hij nu is. Vermoedelijk heef hij een nieuwe identiteit gekregen en dus nieuwe naam waar hij nu onder leeft. Als hij nog leeft, is hij nu 24 of 25 jaar oud. 

De psychologie erachter

Ik was heel erg benieuwd naar de psychologie achter kinderen die moorden plegen en dan met name seriemoorden. Bij het doen van deskresearch hiernaar kwam ik er al snel achter dat dit een heel erg complex onderwerp is. De meeste academische publicaties die ik tegenkwam benoemden dit dan ook letterlijk zo. Omdat het onderwerp zo complex is, waren deze publicaties ook lastig te volgen voor mij als leek. Gelukkig kwam ik een artikel van Alaa Elassar van dit jaar tegen, die voor CNN een aantal experts op het gebied van criminologie heeft gesproken. Deze experts waren er niet over uit of seriemoordenaars worden geboren als seriemoordenaars of dat ze een product van hun omgeving zijn. Beiden lijkt het geval te kunnen zijn, dus er kunnen biologische factoren spelen maar opvoeding kan ook van invloed zijn. Of een combinatie van beiden. De invloeden die worden geconstateerd bij de ene seriemoordenaar zijn dan ook niet per se toepasbaar op een andere seriemoordenaar. Volgens de experts komt dit omdat iedereen anders omgaat met trauma, bijv. misbruik of gepest worden. Sommige mensen hebben nu eenmaal eerder een neiging tot het plegen van geweld dan anderen. Ook kan het hebben van een traumatic brain injury, een hersenbeschadiging, van invloed zijn — maar ook dit geldt niet voor iedereen.

Als we kijken naar de drie kinderen die we deze aflevering hebben besproken, valt het op dat Mary schijnbaar een hersenbeschadiging had. Aravind Balakrishnan speculeert in zijn artikel of Amarjeet dit misschien ook had, want we weten vrij weinig over zijn jeugd. Van Mary weten we vrij zeker dat ze een traumatische jeugd heeft gehad. Linda Caroll schrijft dan ook dat de reden dat Mary haar slachtoffers wurgde is omdat ze als kind gedwongen werd toe te kijken hoe haar moeder haar klanten bezighield. Vermoedelijk kwam daar veel wurging bij aan te pas. Misschien is ze later door haar moeders klanten zelf ook gewurgd. Roseanne Montillo schrijft voor CBS News dat bij Jesse Pomeroy destijds werd gewezen naar het feit dat hij uit een gebroken gezin kwam, dat hij heel erg gepest werd of dat de romans die hij las een negatieve invloed op hem hebben gehad. Of misschien was hij gewoon zoals hij was, we zullen het nooit weten.

Gebruikte bronnen

• Adam Farley – All That’s Interesting – Inside The Vicious Crimes Of Child Murderer Mary Bell (2022)
• Alaa Elassar – CNN – What causes someone to become a serial killer? Criminology experts explain (2023)
• Anirban Bhattacharyya – Mathrubhumi – Amarjeet Sada: India’s 7-year-old serial killer (2023) 
• Antonia Monacelli – The CrimeWire – The Mary Bell Story: An 11-Year-Old Serial Killer Walks Free (2023)
• Aravind Balakrishnan – This is the World’s Youngest Serial Killer, and He is Free Now (2022) 
• BBC – On this day – 1968 – Mary Bell found guilty of double killing
• Kurt Readman – Historic Mysteries – The Teenage Fiend-Jesse Pomeroy, America’s Youngest Serial Killer and Rapist (2021)
• Linda Caroll – A Judge Called Mary Bell A Monster When She Was Just 10 Years Old (2022)
• Marco Margaritoff – All That’s Interesting – Jesse Pomeroy, The Youngest Serial Killer In American History (2021) 
• New England Historical Society – Jesse Pomeroy, Boy Fiend, Does the Unthinkable in 1874 – Twice (2022)
• Randeep Ramesh – The Guardian – Boy, eight, accused of murdering babies in India (2007) 
• Ravi Ajan – The CrimeWire – Amarjeet Sada: The World’s Youngest Serial Killer (2023) 
• Roseanne Montillo – CBS News – The story of Jesse Pomeroy, 14-year-old serial killer (2015)
• Shivangi Sinha – The Cinemaholic – Amarjeet Sada: Where is the Youngest Serial Killer Now (2023)