Aflevering 9 – De meerdere persoonlijkheden van Billy Milligan

In deze aflevering bespreken we het bijzondere verhaal van Billy Milligan en zijn meerdere persoonlijkheden. In oktober 1977 was er een serieverkrachter actief op de campus van Ohio State University. Drie jonge studentes werden in een korte periode onder dwang van The Campus Rapist in hun eigen auto meegenomen naar een andere locatie, waar ze werden misbruikt en beroofd. Al snel werd de 22-jarige Billy Milligan opgepakt, maar was het wel Billy zelf die verantwoordelijk was voor de misdaden van The Campus Rapist?

Muziek: Halloween The Pumpkin Head van Frank Schroeter.

Bij het voorbereiden van deze aflevering zijn Engelstalige bronnen gebruikt. Het kan daardoor zijn dat er vertalingsfouten in deze tekst zitten, ondanks dat we hierop proberen te letten. Daarnaast willen we benadrukken dat we géén journalisten, onderzoekers of experts zijn op het gebied van true crime of psychologie, maar slechts amateur podcastmakers. 

Waarschuwing: in deze aflevering wordt het vermeend misbruik van een minderjarige besproken.

The Campus Rapist

In oktober 1977 was de campus van Ohio State University in Columbus, Ohio, in shock toen in een korte periode drie jonge vrouwen werden verkracht. De eerste verkrachting vond plaats op 14 oktober. Een studente liep naar haar auto, die stond geparkeerd op de parkeerplaats van de universiteit, toen een man zijn vuurwapen op haar richtte en haar in haar eigen auto dwong. Hij nam haar mee naar een plek ergens buitenaf, waar hij haar verkrachtte. Daarna beroofde hij haar: hij dwong haar om een cheque uit te schrijven en deze voor hem te innen. De tweede verkrachting vond plaats op 22 oktober en de derde op 26 oktober. Ook hier ging het om studentes en ook zij werden onder dwang in hun eigen auto meegenomen naar een andere locatie, waar ze eerst werden verkracht en vervolgens werden beroofd.

De slachtoffers deden aangifte bij de politie en gaven een omschrijving van de dader door: een witte man, tussen de 20 en 30 jaar oud met bruin of roodbruin haar. In de auto van één van de slachtoffers werden vingerafdrukken gevonden die vrij snel werden gelinkt aan de 22-jarige Billy Milligan. Billy was al eens eerder berecht voor verkrachting en heeft in 1976 vastgezeten voor een beroving, dus zijn vingerafdrukken waren al bekend bij de politie. Daarnaast werd hij ook geïdentificeerd door twee van de slachtoffers: ze haalden zijn foto uit een set met mug shots. De politie had zodoende voldoende bewijsmateriaal om hem te mogen arresteren.

Dit deden ze dan ook, bij hem thuis. Hij liet zich vrij makkelijk meenemen, maar het viel de politie-agent die hem arresteerde wel op dat er iets vreemds aan de hand was met Billy. Hij kon het niet goed onder woorden brengen, maar het leek volgens hem alsof hij met verschillende personen aan het praten was tijdens de autorit naar het politiebureau. Ook de slachtoffers gaven verschillende beschrijvingen van het karakter van Billy door: zo sprak hij volgens één slachtoffer met een licht Duits accent, terwijl Billy is opgegroeid in de Verenigde Staten. Volgens een ander slachtoffer was hij zeer vriendelijk. Zo vriendelijk dat ze onder andere omstandigheden wel met hem had willen daten.

Op 3 november 1977 legde een ‘grand jury’ Billy het volgende ten laste: drie aantijgingen van ontvoering, drie aantijgingen van zware overval (aggravated robbery) en zes aantijgingen van verkrachting. Hij kreeg twee public defenders aangewezen die hem moesten bijstaan tijdens het strafproces, advocaten Judy Stevenson en Gary Schweickart. Gary zocht Billy op in het huis van bewaring om hem te adviseren om met niemand te praten en niet zijn rechten weg te wuiven. Tijdens dit gesprek viel ook Gary op dat er wat vreemds was met Billy. Hij en Judy hadden al snel het idee dat Billy wellicht niet geschikt of competent genoeg was om terecht te staan.

Tijdens zijn verblijf in de Franklin County Jail maakte Billy veel tekeningen, echter verschilden zijn tekeningen enorm van onderwerp en skill level — alsof ze door verschillende personen zijn gemaakt. Gary en Judy hadden het idee dat Billy wellicht meerdere persoonlijkheden had en vroegen daarom aan Judge Flowers toestemming voor een psychologisch onderzoek. Judge Flowers ging hiermee akkoord en wees een forensisch psycholoog, dr. Dorothy Turner, aan die meerdere testen met Billy uitvoerde. De Rorschachtest (de inktvlekkenmethode) was niet bruikbaar, omdat de resultaten hiervan zo verschillend waren dat ze elkaar tegenspraken. Ook verschilden de resultaten van een IQ test elke keer enorm. De forensisch psycholoog concludeerde dat er een kans was dat Billy inderdaad meerdere persoonlijkheden had.

Volgens verschillende personen in de Netflix serie was het verschil tussen de persoonlijkheden goed te merken: ze hadden allemaal hun eigen manier van doen, dus andere manier van praten, lopen en zitten. Sommigen hadden accenten, anderen niet. Schijnbaar rolden Billy’s ogen naar achteren wanneer hij wisselde van persoonlijkheid, begonnen zijn ogen te trillen en vervolgens zou je met een compleet ander persoon praten dan daarvoor.

Op basis van de bevindingen van de forensisch psycholoog wees Judge Flowers een psychiater aan, dr. George Harding, voor het uitvoeren van een uitgebreid psychiatrisch onderzoek. Hiervoor werd Billy opgenomen in Harding Hospital. 

De familie Milligan

Voor we verder in gaan op het psychiatrisch onderzoek dat ze hebben uitgevoerd in Harding Hospital, wil ik het hebben over Billy zelf. Want wie was hij en in wat voor gezin groeide hij op? Billy werd op 14 februari 1955 geboren als William Stanley Morrison in Miami Beach, Florida. Zijn moeder, Dorothy Sands, groeide op op een boerderij in Ohio, maar ontmoette Billy’s vader, Johnny Morrison, in Miami. Billy heeft een oudere broer Jim, geboren in 1953, en een jonger zusje Kathy, geboren in 1956. Johnny was comedian en muzikant, maar kampte met meerdere verslavingen; hij gokte veel, dronk veel en gebruikte veel drugs. Volgens Dorothy was hij erg controlling en mishandelde hij haar. Toen ze het te gevaarlijk begon te vinden is ze bij hem weggegaan. Johnny pleegde op 17 januari 1959 zelfmoord.

Dorothy verhuisde met haar kinderen terug naar Ohio, naar de boerderij waar ze zelf is opgegroeid. Omdat ze als alleenstaande moeder van drie kinderen moeilijk rond kon komen, ging ze vrij snel op zoek naar een stiefvader voor de kinderen. Ze trouwde met Dick Jonas, een vrachtwagenchauffeur, maar ook dit huwelijk hield geen stand. Dorothy werkte in een fabriek, maar in haar vrije tijd was ze zangeres in verschillende café’s en nachtclubs in Columbus. In één van deze café’s ontmoette ze Chalmer Milligan. Het duurde niet lang voordat ze met hem trouwde en ze elkaars kinderen adopteerden. Chalmer had een dochter van ongeveer dezelfde leeftijd als Billy, genaamd Challa. 

Chalmer was een charmante man die in het begin van de relatie erg zorgzaam was  voor zowel Dorothy als de kinderen. Helaas veranderde dit al snel; ook hij bleek erg controlling te zijn. Niet alleen dat, want ook hij was fysiek gewelddadig. Eerst richting Dorothy, maar al snel ook richting Jim en Billy. Net als Johnny Morrison hield ook Chalmer van een drankje. Echter, hoe meer hij dronk, hoe gewelddadiger hij werd – en dus met name richting Jim en Billy. Hij was erg doordacht in het misbruik: hij mishandelde ze niet in het woonhuis zelf, maar in een aparte ruimte achterin de garage. Jim vertelt in de Netflix docuserie dat Chalmer een telefoonboek op hun hoofd of borstkast plaatste en daar dan op sloeg, om zo te voorkomen dat hij blauwe plekken achterliet. Billy en Jim mochten uiteraard niks over het misbruik tegen Dorothy of hun zusjes zeggen, want hij dreigde ook hen dan te mishandelen.

Na een tijdje verhuisde het gezin het plaatsje in Ohio waar Chalmers vader een grote boerderij had, in Lancaster. Chalmer maakte graag gebruik van de grote schuur bij de boerderij van zijn vader, want hier kon hij rustig zijn gang gaan met Billy. Het bleef niet bij het uitdelen van flinke klappen, maar hij misbruikte Billy ook seksueel. Tijdens zijn verblijf in Harding Hospital begon Billy langzaam aan meer te vertellen over wat er nou precies in die schuur is gebeurd. Hij vertelde over de keer dat hij een graf moest graven en hier zelf in moest gaan liggen. Chalmer heeft toen een metalen pijp boven zijn gezicht gehouden en het graf weer gevuld met aarde. Terwijl Billy levend was begraven urineerde Chalmer in de pijp, waarbij de urine dus in Billy’s gezicht kwam. In de docuserie beamen meerdere jeugdvriendinnen van Billy het misbruik. Het was schijnbaar een open geheim dat Chalmer gewelddadig was en Billy misbruikte.

Chalmer heeft overigens altijd alle aantijgingen ontkend. Hij verliet het gezien toen Billy een jaar of 14 was. Jim vertelt in de Netflix serie dat, toen Chalmer weer eens voor de zoveelste keer tijdens het avondeten Billy fysiek aanviel, hij besloot in te grijpen. Hij heeft toen een mes gepakt en Chalmer hiermee aangevallen en vervolgens het huis uitgegooid. Chalmer is daarna nooit teruggekeerd.

Crimineel verleden

Volgens Billy’s familie had hij op jonge leeftijd al mentale problemen. Kathy vertelt in de docuserie dat hun moeder altijd heeft beweerd dat er twee Billy’s waren:

“There was one time, we were having something going on downstairs and the other children and all were downstairs in a kind of party room. And Billy was here, and then he came up and he stood behind the table there. And Billy asked me why I called him Billy. And I said, “Well, that was the name I gave you at birth.”

Dorothy (Billy’s moeder)

Volgens Dorothy kwam het ook regelmatig voor dat Billy doodmoe uit school kwam, ging slapen en vervolgens compleet in de war was hoe hij ineens thuis was gekomen. Op zijn 14e werd hij daarom voor het eerst naar een psychiatrisch ziekenhuis gestuurd waar hij werd gediagnosticeerd met een ‘hysterische neurose’. Na drie maanden werd hij ontslagen uit het ziekenhuis omdat hij de boel daar te erg verstoorde. Hij werd in 1972 van school gestuurd en besloot daarom bij de Marine te gaan. Daar werd hij al na een maand ontslagen omdat hij zich niet kon aanpassen aan de structuur van de Marine. 

In 1974 werd op hij 19-jarige leeftijd opgepakt voor het beroven van mannen op een homo ontmoetingsplek. Een jaar later werd hij gearresteerd voor het inbreken bij een drug store. Hiervoor werd hij naar Lebanon Correctional Institution gestuurd, maar dankzij zijn advocaat en een plea bargain kreeg hij een lichtere straf. Hij heeft daar 2 jaar vastgezeten, van 1975 tot en met 1977. Zijn vrijheid was van korte duur, want in het najaar van 1977 werd hij dus gearresteerd wegens de serieverkrachtingen op de campus van Ohio State University.

Onderzoek en diagnose

Nu je een beeld hebt van Billy’s jeugd, kunnen we het hebben over zijn tijd in Harding Hospital. Hier werd hij onder begeleiding van dr. George Harding geëvalueerd. Het is mij niet duidelijk hoe lang deze evaluatie precies duurde, want in aflevering 1 van de Netflix docuserie hebben ze het over drie maanden, maar in aflevering 3 schijnt het zeven maanden te hebben geduurd. Misschien dat het in eerste instantie drie maanden zou duren, maar is het onderzoek uitgelopen tot zeven maanden.

Het was dus aan dr. Harding om te onderzoeken of Billy daadwerkelijk meerdere persoonlijkheden had. Destijds kwam deze diagnose zelden voor, dus had dr. Harding naar eigen zeggen redenen om sceptisch te zijn. De vraag was natuurlijk of Billy een goede acteur was en probeerde onder straf uit te komen, of dat hij daadwerkelijk mentaal ziek was. Iemand met een dissociatieve identiteitsstoornis — dat is het hebben van meerdere persoonlijkheden of alters — ontwikkelt dit naar aanleiding van een traumatische ervaring, bijvoorbeeld seksueel misbruik gedurende de kindertijd. Het ontwikkelen van een andere persoonlijkheid is een survival mechanisme, want de andere persoonlijkheid is degene die te maken heeft met het trauma. Dr. Sheila Porter omschrijft het in de Netflix docuserie als volgt: onze persoonlijkheid bevat verschillende aspecten, maar vormt samen een geheel. In het geval van meerdere persoonlijkheden zijn die aspecten verspreid over verschillende identiteiten en deze identiteiten zijn niet per se op de hoogte van elkaar. We gaan later deze aflevering verder in op wat een dissociatieve identiteitsstoornis precies inhoud en hoe de meningen erover verdeeld zijn.

Net als de forensisch psycholoog, viel ook dr. Harding tijdens de evaluatie op dat Billy’s gedrag, stem en accent veranderde op willekeurige momenten. Echter hadden hij en zijn team te weinig ervaring met het diagnosticeren van meerdere persoonlijkheden, dus schakelden ze de hulp in van een expert: dr. Cornelia Wilbur. Dr. Wilbur was destijds zeer bekend vanwege Sybil. Sybil’s echte naam was Shirley Mason en ze was in de jaren ’50 een patient van Dr. Wilbur. Shirley was namelijk als kind zo erg misbruikt door haar moeder, dat ze meerdere persoonlijkheden ontwikkelde. In 1973 is een boek over dit verhaal uitgebracht wat een bestseller werd en in 1976 volgde een mini-serie op de Amerikaanse televisie. Al deze media-aandacht leidde voor dr. Wilbur tot roem en rijkdom. Ze is echter niet zonder controverse, want tegenwoordig worden er vraagtekens gezet bij Sybil’s verhaal — daarover later meer.

Dr. Wilbur was dus een expert op het gebied van meerdere persoonlijkheden en daarom werd haar hulp gevraagd. Ze was verbaasd dat niemand de drie cruciale vragen heeft gesteld voor het diagnosticeren van meerdere persoonlijkheden: (1) Heeft iemand je ooit verteld dat je iets hebt gedaan waarvan je je niet kan  herinneren dat je dat hebt gedaan?, (2) Ben je ooit ergens terechtgekomen waarvan je je niet kan niet herinneren hoe je daar bent terechtgekomen? en (3) Heb je ooit meegemaakt dat er tijd is verstreken, maar dat je je niet kan herinneren wat er gedurende die periode is gebeurd?. Op al deze vragen antwoordde Billy ‘ja’. Naar eigen zeggen had dr. Wilbur al binnen 20 minuten tijdens hun eerste sessie samen door dat hij inderdaad meerdere persoonlijkheden had. Ze claimde dat ze in die tijd al met drie van zijn persoonlijkheden had gesproken.

De alters

Billy was overigens zelf niet bewust van zijn andere persoonlijkheden. Volgens meerdere experts uit de Netflix docuserie is dat niet vreemd. Het zou ook verklaren waarom hij last had van ‘blackouts’, dus het hebben van gaten in zijn geheugen. Telkens als dit het geval was, heeft een andere persoonlijkheid de controle gehad. Voor de evaluatie was het belangrijk om inzicht te krijgen tot Billy’s verschillende persoonlijkheden en wie wanneer de controle had. Dankzij de tekeningen die Billy in de Franklin County Jail maakte hadden ze al een beetje een beeld. Het gaf namelijk inzicht tot bepaalde karaktereigenschappen.

Ik vind de Netflix docuserie niet heel erg duidelijk over de verschillende alters en hun eigenschappen, maar een artikel van TIME Magazine uit 1978 gevonden schepte wat duidelijkheid. In totaal had Billy 10 alters, waarvan 8 man waren en 2 vrouw:

  • De 22-jarige Arthur had een Brits accent en was de persoonlijkheid die het vaakst de controle had. Hij werd gezien als de “baas” van alle persoonlijkheden en bepaalde wie wanneer naar voren mocht komen. 
  • De jongste was de 3-jarige Christene. Ze was een bang klein meisje die niemand durfde aan te kijken.
  • Ook de 9-jarige David was een angstig kind. David was de persoonlijkheid die zich alle pijn van al het misbruik dat Billy op jonge leeftijd heeft moeten doorstaan herinnerde.
  • Danny en Christopher waren rustige tieners. Ook Tommy was een tiener, maar hij werd omschreven als een ‘escape artist’. Hij wist zich uit een dwangbuis te wurmen. 
  • De 18-jarige Allen was de enige persoonlijkheid die rookte. Hij werd omschreven als sociaal.
  • De 19-jarige lesbische Adalana, die zichzelf als eenzaam omschreef.
  • De 23-jarige Ragen was het meest agressief en gewelddadig van alle persoonlijkheden. Hij kwam het meest boos over. Zijn naam, Ragen, staat dan ook voor Rage Again. Hij sprak met een Joegoslavisch accent.
  • Tot slot Billy zelf, de kernpersoonlijkheid. Hij zou de jaren ervoor weinig controle hebben gehad over zijn eigen leven. 

Toen dr. Wilbur betrokken raakte bij het onderzoek, werden de alters bewust van elkaar. Het duurde echter wel even voordat ze allemaal werden ontdekt, want het duurde even voordat iedereen naar voren kwam. Billy zelf vond het naar eigen zeggen moeilijk te geloven dat hij daadwerkelijk meerdere persoonlijkheden had, maar ja, het verklaarde natuurlijk wel het een het ander. Zodra iemand hem pijn deed, ging hij naar eigen zeggen “slapen” – want als hij sliep, voelde hij geen pijn.

Maar welke alter of alters waren verantwoordelijk voor de misdaden van The Campus Rapist? Billy had in de zomer van 1977 geld nodig voor huur, drank en drugs, maar hij had geen inkomen. Daar had Ragen een oplossing voor: het beroven van vrouwen. Een onderdeel van het MO, de modus operandi, van The Campus Rapist was het beroven van de slachtoffers. Ragen ontkende echter de slachtoffers te hebben seksueel misbruikt. Sterker nog: dit kon hij zich niet herinneren, want het was Adalana die op die momenten de controle overnam. Adalana gaf toe dat zij degene was die de slachtoffers seksueel heeft misbruikt, naar eigen zeggen uit eenzaamheid. 

Rechtszaak en uitspraak

Omdat de zaak zo ongewoon was, mocht ook de aanklager tijd doorbrengen met Billy. Bij deze meeting waren naast Billy’s advocaten en de aanklager, Bernard Yavitch, ook dr. George Harding en dr. Cornelia Wilbur aanwezig. Ook Yavitch raakte tijdens deze meetin g overtuigd van de meerdere persoonlijkheden van Billy. In de docuserie zegt hij letterlijk:

“If it was fake, it was a very very good fake. I couldn’t tell that it was.”

Bernard Yavitch

Billy’s team en Yavitch waren dan wel overtuigd, maar veel mensen dachten dat Billy alles fakete. Niet alleen advocaten, politiemensen en journalisten, maar ook binnen de psychiatrie waren er veel sceptici. Omdat de mensen betrokken bij de rechtszaak wel in de diagnose geloofden, hoefde Billy niet voor een jury te verschijnen maar alleen voor de rechter.

En verschijnen moest hij, want hoewel twee van zijn alters de misdaden zouden hebben gepleegd, was legaal gezien Billy de misdadiger. Voordat Billy voor de rechter kon verschijnen moest hij echter ‘competent to stand trial’ worden verklaard. Hiervoor moest volgems dr. Wilbur eerst Billy’s persoonlijkheden worden gefuseerd om zo verdere versplintering te voorkomen vanwege de stress die de rechtszaak met zich meebrengt. Toen dit eenmaal was gelukt, kon de rechtszaak beginnen. Een belangrijk onderdeel van de rechtszaak waren de statements van Billy’s psychiaters. In deze statements werd verklaard dat door de mishandeling en het seksueel misbruik door zijn stiefvader, Billy’s persoonlijkheid is gefragmenteerd om zo te ontsnappen aan dit misbruik. Judge Flowers kwam tot de volgende uitspraak: not guilty by reason of insanity’.

Athens Mental Health Center

Na deze uitspraak werd Billy naar Athens Mental Health Center gestuurd in Athens, Ohio. Dit was een ‘minimum security facility’, zonder tralies voor de ramen. Hier werd zijn behandeling onder leiding van dr. David Caul voortgezet. Gedurende zijn tijd hier kwamen nog meer persoonlijkheden naar voren, waarmee het totaal op 24 kwam. De reden waarom de andere 14 alters pas later werden ontdekt? Arthur was degene die bepaalde wie wanneer naar voren mocht komen en omdat hij veel persoonlijkheden als “undesirable” zag, werden ze door hem tot zwijgen gebracht. Er wordt echter gedacht dat dr. Caul het geneesmiddel amytal heeft gebruikt om Billy onder een soort van hypnose te brengen. Mensen die zich in deze staat verkeren kunnen erg makkelijk gemanipuleerd worden. Het lijkt erop dat Billy’s andere, voorheen verstopte persoonlijkheden, alleen te voorschijn kwamen terwijl hij zich in een hypnotische staat bevond. 

Tijdens zijn verblijf in de kliniek in Athens werd Billy anders behandeld dan de andere patiënten daar, namelijk beter. Hij had meer speciale privileges. Ook hier maakte hij tekeningen en schilderijen, die hij voor veel geld verkocht. Van dit geld kocht hij een auto waar hij ook gewoon gebruik van mocht maken. Ook mocht Billy ineens zonder begeleiding op verlof. De bewoners van Athens hebben hier toen klachten over ingediend, want als hij niet gezond genoeg was om vrij te worden gelaten, waarom mocht hij dan wel zonder begeleiding op pad? De kliniek had daarvoor toestemming moeten vragen aan de rechtbank.

Gedurende zijn tijd hier wist Billy overigens niet op het rechte pad te blijven. Zo verstrekte hij alcohol en drugs aan meerdere jonge vrouwelijke medepatiënten en nam hij hen stiekem mee naar buiten, naar de boomgaarden. Daar had hij vervolgens seks met ze terwijl ze onder invloed waren. Naast dat Billy hiermee de regels van de kliniek overtrad, moet je je afvragen of deze jonge vrouwelijke medepatienten wel in staat waren om consent te geven. 

Tijdens zijn verblijf in Athens kwam Billy in contact met schrijver Daniel Keyes die een boek over hem wilde schrijven. Dit boek, “The Minds of Billy Milligan”, werd in 1981 gepubliceerd. Dr. Caul heeft als consultant ook meegewerkt aan dit boek en hier uiteraard ook goed betaald voor gekregen. In de docuserie word dr. Caul dan ook omschreven als opportunistisch. Billy’s zus Kathy vertelt in de docuserie dat Keyes veel bekenden van Billy heeft geïnterviewd, maar ook sommige delen zelf heeft bedacht. Volgens Kathy wilde Keyes alles geloven wat Billy hem vertelde. Niet vreemd, want Keyes zag ook wel in dat een boek over Billy veel geld zou opleveren. 

Keyes claimde overigens op nationale televisie dat Billy de boel niet gefaket kon hebben, omdat hij dus 7 maanden lang is onderzocht in Harding Hospital. Ook haalde hij aan dat dr. Caul in Athens dus amytal heeft gebruikt, wat Keyes omschreef als een soort “truth serum”. Volgens Keyes zou Billy niet in staat zijn geweest om alles te faken voor experts.

Meerdere overplaatsingen

Wegens een gerechtelijk bevel werd Billy plots overgeplaatst naar Lima State Hospital for the Criminally Insane, waar hij in een ‘maximum security unit’ werd geplaatst. Dit was een behoorlijk abrupte overplaatsing, want niemand was ervan op de hoogte gesteld. De grote hoeveelheid klachten van de inwoners van Athens over de vrijheid die Billy daar genoot hebben geleid tot deze overplaatsing. In Lima State Hospital zat Billy tussen de moordenaars en andere zware criminelen. 

Een nieuw ziekenhuis betekende ook een nieuwe behandelaar, dr. Lewis Lindner. Lindner geloofde niet dat Billy meerdere persoonlijkheden had, dus hij stopte met hem de medicatie te geven die dr. Harding en dr. Caul hem hadden voorgeschreven. Hij schreef Billy nieuwe medicatie voor op basis van een nieuwe diagnose: schizofrenie. Naast schizofrenie met dissociaties, had Billy volgens hem ook een anti-sociale persoonlijkheid en een alcohol- en drugsverslaving.

Billy was het niet eens met deze diagnose en vroeg om een second opinion. Deze werd gegeven door dr. Judyth Box. Zij geloofde wél dat Billy meerdere persoonlijkheden had en behandelde hem ook zo, waarmee ze dus tegen het behandelplan van dr. Lindner in ging. Er zijn mensen die denken dat Billy hierdoor alleen maar verder fragmenteerde. Dr. Caul had dr. Box geadviseerd om zo snel mogelijk Billy’s alters (dus andere persoonlijkheden) te volgen, maar ze kwam er zo al snel achter dat er toen alleen maar alters bij bleven komen. Daarom besloot ze daarmee te stoppen.

Meerdere mensen die met Billy hebben gewerkt tijdens zijn verblijf in een psychiatrisch ziekenhuis beschreven hem als manipulatief: hij kreeg gedaan wat hij gedaan wilde krijgen. Ik denk dat de volgende anekdote daar ook aan bijdraagt: Billy claimde namelijk gedurende zijn tijd in Lima dat hij Arabische kon schrijven, ofja, dat zijn andere persoonlijkheid Arthur dat kon. Als bewijs stuurde hij een in het Arabisch geschreven brief naar Daniel Keyes. Later bleek dat een andere inmate uit Egypte deze brief voor hem had geschreven, echter ontkende Billy dat er Arabische gevangenen in Lima hebben gezeten toen hij daar verbleef.

Op een gegeven moment werd Billy overgeplaatst naar het Dayton Forensic Hospital, hij verbleef in 1980 en 1981 in Dayton. Hier kreeg hij wéér een andere diagnose, namelijk dat van een histrionische en narcistische persoonlijkheid met anti-sociale trekjes. Vanuit Dayton werd Billy weer overgeplaatst, dit keer naar het Timothy Moritz Center. Hier werd op een gegeven moment besloten dat Billy niet langer meer een gevaar vormde, dus toen mocht hij terug naar Athens waar dr. Caul weer zijn behandelend psychiater werd. Wederom had Billy hier weer seksuele relaties met niet alleen andere patiënten, maar ook met een medewerker van de kliniek. 

Opnieuw in de problemen

In 1984 werd besloten dat Billy zelfstandig mocht wonen, mits hij nog wel naar de kliniek in Athens bleef gaan. Om goed van zijn vrijheid te genieten, huurde Billy een boerderij en schafte hij vee aan. Naar eigen zeggen wilde hij vooral alleen zijn, maar toch had hij al snel een vriendin: een studente van Ohio State University. Ook in deze periode schilderde Billy veel, maar hij was ook een stichting gestart voor misbruikte kinderen. Hij had destijds zelfs een ‘cameo’ in een tv show.

De lokale sheriff van Athens, Robert Allen, vond het maar niks dat Billy daar bleef wonen. Erger nog, zijn landgoed grensde aan dat van Billy. De twee konden niet goed met elkaar opschieten en Billy beschuldigde zelfs Robert’s zoon, Scott, van het doodschieten van zijn honden. Dat was niet het enige akkefietje wat Billy had met een bewoner in Athens. Op een dag reed Billy rond in een auto samen met een medewerker van de kliniek en schoot hij vanuit de auto op de schuur van de leidinggevende van de medewerker. Blijkbaar had de medewerker zijn of haar ongenoegen geuit over zijn of haar leidinggevende, en besloot Billy actie te ondernemen. Uiteraard werd Billy naar aanleiding hiervan weer opnieuw geïnstitutionaliseerd. Er gingen geruchten dat de Sheriff twee medepatienten had betaald om Billy te vermoorden en het te doen lijken op zelfmoord. Niemand weet echter of dit waar is. 

In 1985 moest Billy weer naar de rechtbank, waar hij werd beschuldigd van meineed, vandalisme en het intimideren van een getuige. Omdat hij tegen het advies van zijn advocaat inging, moest Billy getuigen voor een ‘grand jury’. Ook de Sheriff moest hiervoor getuigen. Hij liet de ‘grand jury’ een audio opname horen waarop te horen was hoe Billy hem en zijn familie heeft bedreigd, quote: “Bob, I’m going to kill you. I’m going after your family, too.” De Sheriff had deze bandopname echter op illegale wijze verkregen, waardoor de zaak tegen Billy geen stand hield in de rechtbank.

Billy kon na dit hele gebeuren uiteraard niet in de kliniek in Athens blijven en werd daarom naar het Timothy Moritz Center gestuurd. Hier kwam hij opnieuw onder de behandeling van dr. Lindner te staan. En net als de eerste keer ging dat niet goed; Billy claimde wederom dat hij van dr. Lindner niet de zorg kreeg die hij nodig had, zoals medicatie etc. Daarnaast was Billy naar eigen zeggen doodsbang voor dr. Lindner. Hij claimde dat dr. Lindner in al eens had gesproken van ‘electric shock therapy’ en hij was bang dat hij in het Timothy Moritz Center dan toch echt eraan zou moeten geloven. Hij voelde zich daarom niet meer veilig en besloot te ontsnappen. 

De ontsnapping

Het is inmiddels 1986 en Billy was dus ontsnapt. Dit plan had hij echter niet in zijn eentje bedacht, want meerdere vrienden hebben hem geholpen. Hij ging ervandoor op de 4th of July, want op die dag waren er minder medewerkers aanwezig in de kliniek. Eenmaal buiten stapte hij in de auto bij een vriend van hem. Ze reden met heem naar Colorado, waar ze Billy met de auto achterlieten in Aspen. Deze auto werd vervolgens in Denver aangetroffen met zijn persoonlijke spullen erin. Bij de vondst van deze auto werd de FBI ingeschakeld, want door te vluchten naar een andere staat werd het een federale kwestie. 

Op 16 juli nam Billy contact op met zijn oudere broer Jim, die inmiddels al jaren in Vancouver, Canada, woonde. Jim kon Billy niet Canada in smokkelen, maar hij kon wel wat voor hem regelen in Bellingham, Washington. Bellingham is een plaatsje ten zuiden van de Canadese grens, niet al te ver van Vancouver. Billy stapte op het vliegtuig naar Seattle, waar ook Jim heen reisde. Voor hij vertrok, besloot Jim dat het verstandig was om Gary Schweickart te bellen, die inmiddels weer Billy’s advocaat was. Gary vertelde hem dat Billy er echt een zooitje van had gemaakt en beter zelfmoord kon plegen. Niet bepaald bemoedigende woorden dus. De FBI had trouwens ook al door dat de kans groot was dat Billy naar Seattle zou reizen om vervolgens door te reizen naar Canada. Echter heeft niemand van de FBI contact opgenomen met Jim.

Billy wist in Bellingham een huurwoning te vinden en had ook al een nieuwe naam: Christopher Carr. Hij had van zijn vriend Jim Murray een ‘social security’ nummer gekregen, waardoor hij een nieuwe identiteit kon regelen. Na jaren van weinig contact en elkaar weinig zien, zagen Billy en zijn broer elkaar ineens regelmatig en ondernamen ze ook regelmatig activiteiten met elkaar, zelfs in Canada. Volgens Jim fleurde Billy in Bellingham weer op, maar eind oktober 1986 begon hij zich zorgen te maken om Billy’s mentale welzijn. Billy begon rond deze periode namelijk weer gaten te krijgen in zijn geheugen, hij verloor dus weer tijd. 

Billy vertelde zijn broer dat hij bang was om ontdekt te worden, want in het appartementencomplex waar hij woonde verscheen ineens vaak de politie. Dit was in verband met de verdwijning van een medebewoner, een 32-jarige student die sinds 15 september niet meer was gezien. Billy besloot daarom te verhuizen en trok in in een huis met meerdere huisgenoten. Samen met twee anderen zou hij een ‘hot tub’ bedrijfje zijn gestart, waar hij de marketing manager van zou zijn. Zowel broer Jim als goede vriend Jim Murray maakten zich zorgen om Billy. Ze zagen dat het niet goed ging met hem. Ze besloten daarom contact op te nemen met dr. Caul, die hen adviseerde om Billy zichzelf aan te laten geven bij de politie. Dit moest alleen wel in Sacramento, Californië, want daar woonde dr. Ralph Allison — een bekende psychiater die ervaring had met het behandelen van meerdere persoonlijkheden.

Billy stond er open voor om een bezoekje te brengen aan dr. Allison, maar het adres van de psychiater was bij een gevangenis en hij weigerde hier heen te gaan. Hij vertrouwde het niet, hij dacht namelijk dat het een val was. In plaats daarvan ging hij naar Florida, waar een tante van hem woonde. In november 1986 verbleef hij in een hotel in Miami waar op dat moment een politiecongres gaande was. Uit zijn gesprekken met broer Jim bleek dat Billy behoorlijk paranoïde was. Hij is gedurende dit congres telkens — open en bloot — in het restaurant van het hotel gaan zitten, omdat hij naar eigen zeggen de ‘upperhand’ wilde hebben. Ook vertelde hij dat hij niet levend opgepakt zou worden en zich niet zomaar over zou geven. Jim vertrouwde het niet en nam contact op met de FBI. Via aunt Jo wisten ze Billy te lokaliseren. Ze troffen Billy in het hotel waar hij verbleef aan, aan de bar, chillend met de state public defender Randall Dana, de baas van Billy’s advocaat Gary. Uiteraard werd Billy ter plekke gearresteerd. 

De vermiste buurman

Ik vertelde net al dat Billy’s mentale gezondheid achteruit ging rond de tijd dat een medebewoner van het appartementencomplex in Bellingham verdween. Het ging om de 32-jarige student Mike Madden. De Royal Canadian Mounted Police, ook wel bekend als de Mounties, de nationale politie van Canada, had aan broer Jim laten weten dat ze het vermoeden hadden dat Billy betrokken was bij de verdwijning van Mike. Zij hadden ook de FBI hiervan op de hoogte gebracht. 

Het was de vader van Mike die hem op 27 september 1986 als vermist opgaf nadat hij hem al een tijdje niet meer had gezien. De politie ging daarom langs bij alle bewoners van het appartementencomplex en de huurbas. De huurbaas vertelde dat ze Mike voor het laatst had gezien op 15 september. Dit weet ze nog goed, want ze haalde toen bij alle bewoners de huur op. Ze zag toen dat Mike en zijn buurman Chris Carr buiten ruzie hadden en hoe Chris vervolgens boos zijn appartement in ging. Opvallend, maar niet per se vreemd. Wat wel vreemd was, was dat het meisje die de appartementen schoonmaakte Mike’s chequebook, bankafschriftenen andere persoonlijke spullen aantrof onder het bed van Chris. De politie besloot dat het tijd was om een bezoekje aan hem te brengen. Toen ze bij hem aanbelden kwam hij net aanlopen, maar hij claimde geen tijd te hebben wegens een zakelijke afspraak. Over drie dagen zou hij weer terug zijn.

De politie kwam er al snel achter dat de cheques die Mike ontving voor zijn veteranenuitkering werden vervalst door Chris. Het geld hiervan kwam terecht op een gezamenlijke bankrekening van Chris en Mike. In de docuserie vertelt detective Willis Ziebell dat hij denkt dat Mike er op 14 september, toen hij terug kwam van vakantie, achter is gekomen dat Christopher Carr (Billy dus) zijn geld had gestolen. Dit zou mogelijk de aanleiding zijn voor hun ruzie op de 15e. En het zou tevens motief zijn voor Billy om Mike te vermoorden. Drie dagen nadat Mike voor het laatst was gezien, op 18 september, heeft Billy Mike’s cheque van die maand (september) verzilverd. Na het verzilveren van deze cheque verkocht Billy plotseling zijn auto. 

Detective Willis Ziebell kwam er trouwens pas achter dat Christopher Carr eigen Billy Milligan was toen hij een keer toevallig een flyer voorbij zag komen met Billy’s foto erop. Toen eenmaal de link werd gelegd met Billy, werden zijn stappen getraceerd sinds de verdwijning van Mike Madden. De politie kwam er toen achter dat hij meerdere koffers heeft achtergelaten bij een neef of nicht nadat hij daar een tijdje had gelogeerd. Het is mij niet helemaal duidelijk waar en wanneer dit was, maar ik vermoed toen hij onderweg was naar Florida. In één van deze koffers troffen ze een bril aan met bloed erop. Helaas was DNA toen nog geen ding en zat er te weinig bloed op te bril om te kunnen testen, waardoor ze geen bewijs hadden.

Billy’s vriend Jim vertelt in de docuserie dat hij zeker weet dat Billy Mike heeft vermoord. Zowel zus Kathy als broer Jim vermoeden dat Billy dit heeft gedaan. Het weekend dat Mike Madden is verdwenen was Billy ineens niet te bereiken. Jim heeft geen idee waar Billy toen was, maar hij had rond die tijd zijn duikuitrusting aan Billy geleend. Toen Billy de spullen teruggaf, gaf hij alles terug behalve de ‘weight belt’ (gewichten). Kathy en Jim vermoeden daarom dat Billy het lichaam van Mike in een meer heeft gedumpt. 

Nog een mogelijke moord

Terug naar Billy die inmiddels is opgepakt door de FBI. Vier maanden na zijn ontsnapping werd hij weer teruggestuurd naar het Timothy Moritz Forensic Center, terug naar dr. Lindner. Als protest ging hij in hongerstaking. Dit hield hij best lang vol, maar na 34 dagen begon hij toch weer te eten. Er werd een nieuwe psycholoog bij gehaald, dr. Sheile Porter – zij zit ook in de docuserie. Zij suggereerde dat het tijd was voor ambulante zorg, maar dit moest via de rechter worden geregeld. De rechter besloot dat een onpartijdige partij, een ‘outside expert’, Billy moest evalueren. Daarvoor werd Billy naar Boston gestuurd waar dr. James Chu hem een week lang onderzocht. Ook dr. Chu zag dat Billy manipulatief was, maar hij zag er geen gevaar voor anderen in.

Inmiddels zijn we bij maart 1990 toen Billy alweer enige tijd een vriendin had, Tracy. In deze periode werd bekend dat Billy en Tracy problemen hadden. Ofja, Billy had problemen want hij dreigde Tracy te vermoorden. Tracy belde daarom haar broer Rob met de vraag of hij naar haar toe kon komen. Rob ging meteen naar het huis van zijn zusje waar hij een telefoongesprek tussen Billy en Tracy opving. Tracy gaf de telefoon aan haar broer, en Billy begon ook Rob te bedreigen: “You realise that I can come over there and kill all of you and there’s nothing they can do about it because I’m mentally ill.” [Nederlands: “Besef je je dat ik naar jullie toe kan komen, jullie beiden kan vermoorden en dat er niks is wat je er tegen kan doen omdat ik mentaal ziek ben.”] 

Tracy claimt dat Billy tegen haar heeft gezegd dat de politie dom en onbekwaam is, dat ze niet door hebben gehad dat hij Mike Madden’s bril op zak had  toen hij werd gearresteerd, en dat het bloed op die bril van Mike was. Geen idee hoe die bril dan later in een koffer kan zijn gevonden bij zijn neef of nicht. Ook zou hij aan Tracy hebben verteld dat hij in Logan, Ohio, de 23-jarige Dwaun Cox heeft vermoord. Kathy vertelt in de docuserie dat Dwaun’s moeder bij haar langs is geweest met vragen over haar zoon. Dwaun was toen al een paar dagen vermist, maar zijn auto is in de buurt van Logan gevonden. Toen Kathy aan hem vroeg of hij Dwaun kende, beaamde Billy dit. Kort na Dwaun’s verdwijning had Billy ineens genoeg geld om een nieuwe motor te kopen. 

Latere jaren

In 1988 waren experts het erover eens dat al Billy’s persoonlijkheden waren gefuseerd en werd hij uitslagen uit het psychiatrisch ziekenhuis. Drie jaar later, in 1991, hoefde hij ook niet meer onder toezicht te staan. Vanaf toen kwam hij ook steeds minder in het nieuws. Echter was er vanuit Hollywood wel nog steeds veel interesse in zijn verhaal, waaronder van regisseur James Cameron [bekend van onder andere Titanic en Avatar]. James Cameron is zelfs naar Ohio gereisd om te zien waar Billy’s misdaden hebben plaatsgevonden. Natuurlijk hebben ze het daar ook gehad over het mogelijk verfilmen van zijn verhaal. Toen ze erover uit waren is Billy naar Los Angeles gevlogen. Daar leefde hij als een koning: hij nam zijn vrienden daar mee uiteten, deed veel drugs (wiet en cocaïne) en dronk veel alcohol. Kortom: hij gaf daar flink veel geld uit.

Voor het verfilmen van Billy’s levensverhaal had James Cameron de juiste rechten nodig. Toen hij er serieuze plannen voor had, bleek een vrouw genaamd Sandy Arcara al deze rechten tot haar beschikking te hebben. Wat blijkt? Billy had aan meerdere mensen de rechten van zijn verhaal beloofd. Cameron heeft nog wel een bod van 250.000 dollar gedaan voor de rechten, maar Sandy Arcara wees dit bod af; ze vond het te weinig geld, ze wilde 1,5 miljoen dollar hebben. Ze klaagde daarom Cameron aan. Cameron vroeg aan FOX of zij de kosten wilden dekken, maar het mediabedrijf had geen 1,5 miljoen dollar over voor het verhaal van Billy Milligan. 

In deze periode klaagde de staat Ohio Billy aan voor 100.000 dollar, omdat ze geld van hem wilden hebben voor alle keren dat hij in de gevangenis of een psychiatrisch ziekenhuis heeft gezeten. Billy was alleen blut, hij had geen rooie cent meer. Er zat voor hem niks anders op dan een faillissement aanvragen. Ondanks dat hij geen geld had, verhuisde Billy van Los Angeles naar Las Vegas waar hij het beetje geld wat hij soms had meteen vergokte. Ook hier bleef hij in aanraking komen met justitie: hij is hier meerdere keren opgepakt voor kleine misdrijven. 

Hij besloot op een gegeven moment om weer terug te gaan naar Ohio. Zijn zus Kathy heeft toen een stacaravan voor hem gekocht en deze op haar grond gezet, zodat hij een plek had om te wonen. In 2012 kreeg hij te horen dat hij kanker had en werd zijn nichtje, Kathy’s dochter, zijn mantelzorger. Volgens haar heeft Billy op zijn sterfbed toegegeven dat hij een slecht mens was, omdat hij meerdere mensen had vermoord. Billy Milligan is op 12 december 2014 overleden, op 59-jarige leeftijd. De meningen met betrekking tot zijn blijven verdeeld: had hij daadwerkelijk een dissociatieve identiteitsstoornis of was hij een oplichter?

Dissociatieve identiteitsstoornis (DIS)

Sinds de jaren 1994 spreken we niet meer van meerdere persoonlijkheden stoornis, maar van een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS). Bij het zoeken naar academische artikelen over DIS kwam ik zowel artikelen tegen die heel sceptisch waren over deze stoornis als artikelen die het juist over de validiteit ervan hadden.. Dus ja, de meningen zijn flink verdeeld. Het helpt ook niet dat de stoornis erg lastig te diagnosticeren is omdat de symptomen overeenkomen met verschillende andere aandoeningen. Zie een artikel op Gezondheidsplein voor een overzicht van de symptonen, je kan dit vinden op onze bronnenlijst. Ook wordt gedacht dat therapeuten invloed uitoefenen op hun patiënt door hen de stoornis aan te praten. Gezondheidsplein schrijft verder dat DID bij ongeveer 4% van de mensen voorkomt die worden opgenomen voor een andere psychiatrische stoornis en dat het vaker voorkomt bij vrouwen dan bij mannen. De meeste patiënten met DIS hebben minder dan 10 alters, maar het is wel eens voorgekomen dat patiënten tot 100 alters hadden.

Toen Billy de diagnose van DIS, destijds dus MPS, kreeg in 1977 kwam dit zelden voor. Dat betekent echter niet dat de stoornis vroeger niet al bestond. Volgens dr. Frank Putner, professor psychiatrie, komt de stoornis die nu bekend staat als DIS al sinds voor de 19e eeuw voor – dus nog voor het jaar 1800. Volgens Brand et al. werd er al voor het eerst over geschreven in 1586. Ook in 1791 is er verslag gedaan van een “gewisselde persoonlijkheid”. Zij schrijven verder dat de stoornis vaak te weinig wordt gediagnosticeerd, terwijl vaak wordt gedacht dat de diagnose te snel wordt gesteld. In hun artikel uit 2016 halen ze toevallig een voorbeeld uit Nederland aan: uit een steekproef bleek dat adolescenten en jongvolwassen met een dissociatieve stoornis de hoogste mate van beperkingen had, maar het laagste percentage van doorverwijzingen naar de geestelijke gezondheidszorg. Het onderzoek waar zij naar verwijzen komt wel uit 1995, dus ik weet niet hoe representatief dat nog is. Alhoewel onze gezondheidszorg er alleen maar op achteruit is gegaan.. Ohja, de reden waarom DIS volgens Brand et al. eerder te weinig wordt gediagnosticeerd dan te veel? Gebrek aan training en veel mensen zijn er simpelweg sceptisch over. 

Controverses rondom dr. Wilbur

Daarover gesproken, ik had beloofd om terug te komen op dr. Cornelia Wilbur. Zij was namelijk net als Billy Milligan een controversieel figuur. Ze werd dus door dr. George Harding gevraagd om te helpen tijdens de evaluatie in Harding Hospital, omdat zij expert was op het gebied van meerdere persoonlijkheden. Wat haar expert maakte was haar patiënt Sybil, wiens echte naam Shirley Mason was. Dr. Cornelia Wilbur ontmoette Shirley in de jaren ’40, toen Shirley hulp zocht voor haar psychologische problemen. Dr. Wilbur had toen al interesse in meerdere persoonlijkheden stoornis en raadde Shirley aan om hier een boek over te lezen. Een paar jaar later, begin jaren ’50, klopte Shirley weer aan bij dr. Wilbur – dit keer mét meerdere persoonlijkheden. 

In de jaren dat dr. Wilbur Shirley behandelde, raakte Shirley verslaafd aan barbituraten (kalmeringsmiddelen). Het was dr. Wilbur die haar huur betaalde, haar kleding en geld gaf en haar drugs voorschreef. Er wordt gedacht dat dr. Wilbur Shirley de stoornis heeft aangepraat, mede door het gebruik van chloorpromazine. Dit is een anti-psychotisch middel met zeer sterke bijwerkingen zoals hallucinaties. Een staat waarin Shirley open kan hebben gestaan voor manipulatie – enigszins vergelijkbaar met hoe dr. Caul Billy onder hypnose bracht. Dr. Wilbur is overigens erg rijk geworden van het boek dat over haar en Shirley/Sybil is geschreven. Ook weer vergelijkbaar met dr. Caul, die als consultant meewerkte aan het boek van Daniel Keyes.

Niet geschikt als verdediging

Ondanks dat mensen er sceptisch over zijn, wordt het nog wel eens gebruikt als verdediging in rechtszaken — overigens zonder succes. Joni Johnston schrijft dat het in 2016 is gebruikt bij een zaak waarin een moeder werd beschuldigd van het verdrinken van haar 2-jarige kind, bij de moord op een sekswerker en bij een zaak met betrekking tot beelden van kindermisbruik. Ook in de periode dat Billy nog regelmatig in het nieuws verscheen werd het als verdediging aangedragen. Zo zou Tom Bonney meerdere persoonlijkheden hebben gehad toen hij 27 keer schoot op zijn 19-jarige dochter in november 1987. Deze diagnose kwam pas nadat een psychiater hem had gehypnotiseerd en Bonney ineens 10 alters bleek te hebben.. De jury geloofde dit verhaal niet en Tom Bonney werd schuldig bevonden en veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf.

Ook seriemoordenaar Kenneth Bianchi heeft geprobeerd het als “excuus” te gebruiken. Samen met zijn neef Angelo Buono tussen oktober 1977 en februari 1978 toen vrouwen uit Los Angeles verkracht, gemarteld en vermoord. Ze vormden samen de Hillside Stranglers. Later heeft hij in de staat Washington in zijn eentje nog twee vrouwen vermoord. Toen hij voor die twee moorden werd opgepakt, probeerde hij op allerlei manieren onder de aantijgingen uit te komen — waaronder het faken van het hebben van meerdere persoonlijkheden. Hij wist maar liefst vier psychiaters te overtuigen dat zijn alter “Steve Walker” verantwoordelijk was voor de moorden. Schijnbaar speelde ook hier hypnose weer een rol. Rechercheurs kwamen er al snel achter dat Steve Walker een student was waar Bianchi van had gestolen en dat Bianchi de tv-serie Sybil vrij recent had gezien. Ook had hij meerdere boeken gelezen over psychologie, waaronder eentje specifiek over meerdere persoonlijkheden stoornis. Ohja, toen iemand Bianchi vertelde dat de meeste mensen met meerdere persoonlijkheden minimaal twee alters hebben, verscheen onder hypnose ineens nog een alter: Billy. Tijdens de rechtszaak gaf Bianchi op een gegeven moment eindelijk toe dat hij inderdaad geen meerdere persoonlijkheden had, maar de boel fakete.

Gebruikte bronnen