In deze aflevering bespreken we het bijzondere verhaal van Susan Walters, voorheen Kuhnhausen. Na een lange werkdag werd Susan in haar eigen huis aangevallen door een man. Susan kende de man niet, maar ze had al snel door dat hij maar één doel had: haar vermoorden. Wie was deze onbekende man en waarom wilde hij haar vermoorden?

Muziek: Halloween The Pumpkin Head van Frank Schroeter.

Bij het voorbereiden van deze aflevering zijn Engelstalige bronnen gebruikt. Het kan daardoor zijn dat er vertalingsfouten in deze tekst zitten, ondanks dat we hierop proberen te letten. Daarnaast willen we benadrukken dat we géén journalisten, onderzoekers of experts zijn op het gebied van true crime, maar slechts amateur podcastmakers. 

Het 911 telefoontje

Op de avond van woensdag 6 september 2006 kwam een telefoontje binnen bij het Amerikaanse alarmnummer 911 in Portland, Oregon. Iemand belde om te vertellen dat zijn buurvrouw is aangevallen door een indringer: een man met een hamer. Volgens de beller kwam de indringer ineens uit de slaapkamer van zijn buurvrouw en viel hij haar aan. De buurvrouw dacht hem gewurgd te hebben. Hij lag nog op de grond toen ze haar huis ontvluchtte. De 911-medewerker vraagt of de buurvrouw aan de telefoon kan komen, maar de beller zegt dat ze bloed. De 911-medewerker vraagt of ze een ambulance nodig heeft, maar de beller zegt van niet: ze is verpleegkundige, maar er is wel een ambulance nodig voor de man die haar heeft aangevallen: die is mogelijk dood.

Eerder die avond

Eerder die avond kwam de 51-jarige Susan Kuhnhausen rond half 7 ’s avonds thuis na haar 9-uur durende dienst bij Providence Portland Medical Center, waar ze werkte als verpleegkundige op de spoedeisende hulp afdeling. Ze kwam thuis via de achterdeur in de bijkeuken. Daar trof ze een briefje aan op de magnetron. Het briefje was van haar man Mike, met wie ze bijna 18 jaar getrouwd was: “Sue, haven’t been sleeping. Had to get away, went to the beach.” Hij liet weten haar die vrijdag of zaterdag weer te zien. Susan schakelde het alarm uit en liep verder haar huis in. Ze liep via de voordeur weer naar buiten om haar post te pakken en lezen. Na een paar minuten ging ze weer naar binnen, waar ze haar Birkenstocks uitdeed. 

Bij het passeren van haar slaapkamer, op de begane grond, viel het haar op hoe donker het er daar uit zag. De slaapkamerdeur stond half open en de gordijnen waren nog dicht. “Vreemd”, dacht ze, want normaal doet ze die elke ochtend open. Ze denkt er niet veel van en loopt verder. Opeens verschijnt vanachter haar slaapkamerdeur een man. De man was rond 60 jaar oud, 1,75 meter lang en woog 86 kilo. Hij had lang grijs haar, wat hij in een staart droeg onder een baseballpet. Hij verschool zijn ogen onder zijn pet. Hij had gele rubberen handschoenenen aan, van die standaard schoonmaakhandschoenen, en hij had een rood/zwarte klauwhamer vast. 

Susan vroeg aan de man wie hij was en wat hij kwam doen. Ze beval hem om weg te gaan. Maar de indringer ging niet weg, hij viel Susan aan. De eerste klap met de hamer was op haar linkerslaap, maar Susan vocht terug. Ze probeerde de hamer af te pakken, maar hij hield de hamer stevig vast. Al snel werd het Susan duidelijk dat de man geen inbreker was. Hij vroeg haar niet of ze geld in huis had, waar haar kluis was en of ze wapens in huis had. Terwijl ze vochten om de hamer merkte de aanvaller op dat Susan sterk is. Hij leek hierdoor verrast te zijn, maar ook opgewonden. Dit was het moment waarop ze zich realiseerde dat hij maar één doel had: haar te vermoorden. Ze was doodsbang, maar ook boos. Woedend zelfs. Ze wist dat ze moest terugvechten en besloot alles op alles te zetten.

Vechten voor haar leven

Susan was 51-jaar oud en 1,63 meter lang, ruim een halve kop kleiner dan de indringer. Ze had twee slechte knieën vanwege verschillende blessures, en ze was behoorlijk fors. Een stuk forser dan haar aanvaller. Ze greep hem bij zijn keel en zei tegen hem: “You’re not gonna kill me in my home”. Ze kneep zijn keel dicht en hij begon blauw te worden en weg te zakken. Ze pakte toen zijn hamer af en begon hem te ermee slaan. Haar vader was vroeger timmerman en heeft geleerd dat je aan hamer goed als wapen kan gebruiken, vooral als je de klauw gebruikt. Ze begon daarom op haar aanvaller in te slaan met de klauw van de hamer. 

Susan wist haar aanvaller drie of vier keer op zijn hoofd te slaan voordat ze de hamer verloor. Ze begon te rennen, maar de man greep haar van achteren vast, draaide haar om en sloeg haar met zijn gebalde vuisten in haar gezicht. Hij raakte haar op haar lip, waardoor ze begon te bloeden. Ze werd duizelig en viel op de grond. Ze keek op en zag dat de man met weer de hamer vast had en op het punt stond om haar te slaan. Ze wist dat als hij dat deed, ze zo goed als dood zou zijn. 

Een combinatie van woede en adrenaline gierde door Susan’s lijf. Ze greep de man bij zijn been en trok hem naar beneden. Ze probeerde de hamer uit zijn linkerhand te pakken, maar dat lukte niet. Ze was moe. Ze probeerde nog om hulp te schreeuwen, in de hoop dat haar buren haar zouden horen, maar haar stem begaf het. Ze besloot daarom haar aanvaller te bijten. Eerst in zijn onderarm, daarna in zijn bovenarm, daarna in zijn zij, daarna in de buurt van zijn genitaliën. Ze hoopte dat hij daardoor de hamer los zou laten. Of, in het geval van haar dood, dat ze genoeg sporen op hem kon achterlaten waardoor hij berecht kon worden. Ze voelde in zijn broekzakken, zoekend naar een ID kaart, sleutel of kam, iets wat ze richting haar slaapkamer kon gooien zodat de politie zou weten dat ze heeft teruggevochten. 

Toen Susan doorhad dat het haar niet ging lukken om voor een tweede keer de hamer af te pakken, besloot ze dat ze zelf het wapen moest zijn. Ze plaatste haar linkerbeen over zijn rechterbeen en drukte zijn hoofd naar beneden, op de houten vloer. Ze lag op zijn rug, dus ze leunde naar voren toe, wist haar linkerarm rond zijn nek te plaatsen en begon hem te wurgen. Ze zei tegen hem: “Tell me who sent you here, and I will call you an ambulance”. Ze gaf hem de kans om te antwoorden, maar in plaats daarvan probeerde hij haar van zijn rug af te gooien. Als reactie hierop leunde Susan nog verder naar voren toe. Ze wist dat als ze genoeg druk op beide halsslagaders wist uit te oefenen, hij bewusteloos zou raken.

Combinatie van ervaring en adrenaline

Toen de man eenmaal bewusteloos was, greep ze de hamer, kwam ze overeind en rende ze haar huis uit. Ze rende direct naar haar buren, waar ze aanklopte en haar buurman vertelde dat ze zojuist was aangevallen en mogelijk een man heeft gedood. Susan’s buurman belde 911 en niet veel later kwam de politie en een ambulance ter plekke. Ze vroeg aan een politieagent of haar aanvaller dood was, want dit wist ze niet zeker, en de politieagent bevestigde dit. Van wat ik van Susan heb gezien en over haar heb gelezen is dit iets waar ze enorm veel moeite mee heeft, omdat het tegen haar natuur in gaat. Ze was verpleegkundige op de spoedeisende hulp, waar ze elke dag haar best deed om levens te redden – niet om levens te ontnemen. Ze vond daardoor het ergste van de aanval op haar leven dat ze zelf iemand heeft moeten doden. Maar ze schaamt zich er ook niet voor: ze koos namelijk niet voor zijn dood, maar ze koos voor haar eigen leven. 

Wat heeft ervoor gezorgd dat Susan won? Ze werkte destijds bijna 30 jaar op de spoedeisende hulp en heeft als verpleegkundige meerdere mannen moeten ontwapenen, ze heeft geholpen de borstkast van patiënten open te breken voor het geven van hartmassages, ze heeft infusen aangelegd bij patiënten die aan het afkicken waren en daardoor agressief werden. Daarnaast heeft ze samen met collega’s meerdere keren een cursus zelfverdediging gekregen van haar werkgever, waarbij ze heeft geleerd hoe je kan ontsnappen uit verschillende soorten houdgrepen. Dankzij deze lessen wist Susan dat ze haar aanvaller dichtbij haar moest houden, zodat de klappen van de hamer minder impact hadden. Naar eigen zeggen was de combinatie van haar ervaring, de angst om dood te gaan en grote hoeveelheid adrenaline de reden waardoor ze het volhield om ruim 14 minuten lang voor haar leven te vechten.. en te winnen.

Wie was de man die Susan aanviel en uit zelfverdediging moest doden? De politie kwam er al vrij snel achter hij een huurmoordenaar was, genaamd Ed Haffey. Haffey was 50.000 dollar beloofd voor het vermoorden van Susan. Susan wist meteen wie de huurmoordenaar op haar af heeft gestuurd: Michael, bijnaam Mike, Kuhnhausen – de man met wie ze 18 jaar samen is geweest. Dit vermoeden werd alleen maar sterker toen de volgende dag Susan’s beste vriendin Helen tijdens het opruimen van Susan’s huis een onbekende rugzak vond in de kelder. In de rugzak zat een notitieboek met daarin Mike’s telefoonnummer en de woorden “Call Mike”. Mike werd een week later gearresteerd, maar daarover vertel ik je straks meer.

Een contactadvertentie

Ik wil je namelijk eerst meer vertellen over Susan en haar relatie met Mike. Volgens Susan was ze altijd erg sceptisch over liefde, mede doordat niemand in haar omgeving — waaronder haar eigen ouders — een goed huwelijk leek te hebben. Ze geloofde daardoor niet per se in de liefde en al helemaal niet in het huwelijk. Dit veranderde in 1988, toen haar moeder en een vriendin haar voor haar 33e verjaardag een contactadvertentie in de krant cadeau gaven. In een advertentie van 65 woorden deed Susan een oproep naar “someone different”. Susan kreeg veel reacties op haar advertentie, waaronder die van Mike Kuhnhausen. Mike was 39 jaar, werkzaam als hoofdconciërge, gescheiden en vader van twee kinderen. In zijn reactie vertelde hij onder andere dat hij niet bang was om opnieuw verliefd te worden. 

Susan’s interesse was gewekt. Op 30 januari 1988 besloot ze hem te bellen. Susan omschrijft de stem die ze toen te horen kreeg als vriendelijk. Ook schuwde Mike er niet voor om het over meer diepgaande dingen te hebben tijdens hun telefoongesprekken. En dat waren er veel, want volgens Susan hebben ze ruim 100 uur met elkaar gebeld voordat ze besloten elkaar in het echt te ontmoeten. Ze hadden hun eerste date in februari 1988 en die verliep goed, want een paar maanden later — in mei 1988 — zijn ze gaan samenwonen. En weer niet veel later zijn ze getrouwd, op 10 december 1988. Ze zijn getrouwd in Reno, Nevada, want wat is nou een grotere gok in het leven dan het huwelijk? Althans, zo zag Susan het. Eenmaal weer terug in Portland begonnen ze zich snel te settelen in hun nieuwe getrouwde leven. Susan en Mike hebben samen geen kinderen, maar Susan hield van Mike’s kinderen alsof het haar eigen waren. Ook had ze goed contact met Mike’s ouders. Wat haar betreft was haar familie dan ook compleet. 

Huwelijksproblemen

Ondanks dat Susan en Mike erg van elkaar verschilden, was de relatie in het begin erg goed. Hun persoonlijkheden waren alleen wel twee uitersten: Susan was extravert en uitbundig. Ze was graag onder de mensen en ging daarom ook graag op pad. Mike was daarentegen een ‘homebody’, iemand die het liefst thuis blijft. En als hij in zijn vrije tijd naar buiten ging, dan trok hij het liefst de natuur in. Hij leek er echter geen problemen mee te hebben dat Susan regelmatig met haar vrienden op stap ging of reisjes maakte. Susan en Mike trokken er ook regelmatig samen op uit: ze maakten dan wandelingen in de natuur. Echter veranderde dit gedurende hun huwelijk, want Mike was hier steeds minder vaak voor te porren.

Dat was niet het enige wat veranderde, want Mike begon in de loop der tijd ook steeds meer moeite te krijgen met Susan’s sociale leven. Hij hield haar in de gaten als ze met vrienden aan het bellen was, waardoor Susan telefoongesprekken vaak vroegtijdig afkapte. Ook hield hij haar sociale plannen nauwkeurig bij en klaagde hij elke keer als ze geld had uitgegeven aan uiteten gaan, de bioscoop of andere leuke sociale activiteiten. Dit verbaasde Susan, want ze verdiende meer geld dan Mike en daarnaast hadden ze geen geldproblemen. Susan werkte dus als verpleegkundige in het ziekenhuis, maar Mike werkte als hoofdconciërge bij Adult Fantasy Entertainment. 

Van de enigszins hoopvolle romantische man die had gereageerd op haar contactadvertentie was in de loop van hun huwelijk niks meer over. Mike’s kijk op het leven was dan ook erg cynisch en negatief. Volgens Susan was zijn filosofie dat het leven een ‘shit sandwich’ is waar je je elke dag een hapje van neemt tot je dood gaat. Susan’s broer dacht dat Mike misschien een post traumatische stress stoornis had van zijn tijd in Vietnam. Mike heeft namelijk altijd geclaimd dat hij heeft gevochten in Vietnam, maar uit militaire gegevens blijkt dat hij daar telefonist is geweest. [Daarmee wil ik overigens niet zeggen dat hij geen PTSD heeft kunnen krijgen hiervan, ik heb hier geen verstand van.]

Proefscheiding

Mike’s houding werd alleen maar negatiever. In de winter van 2002 — na bijna 14 jaar huwelijk — vertelde hij aan Susan dat hij niet wist of hij ooit gelukkig is geweest. Hij zei daarnaast dat hij niet zeker wist wat ‘geluk’ was. Hij leek last te hebben van een angststoornis, waar het non-stop drinken van drankjes met cafeïne nou niet per se bevorderlijk voor was. Daarnaast was hij ook een kettingroker. Tegen de zomer van 2005 was Susan het zat. Er kwam geen verandering in Mike’s gedrag. Ze vroeg hem daarom mee te gaan naar relatietherapie, maar dit weigerde hij. Volgens Mike was relatietherapie het doodvonnis van zijn eerste huwelijk. Susan gaf toen aan dat als hij niet bereid was om aan hun relatie te werken, ze een echtscheiding zou aanvragen. Mike is toen met tegenzin meegegaan naar relatietherapie, maar aan het einde van die zomer was de situatie niet veel verbeterd.

Het stel besloot daarom in september 2005 om onofficieel uit elkaar te gaan, een proefscheiding dus. Susan vond dit moeilijk, want ze wilde natuurlijk niet dat haar huwelijk zou falen — iets waar ze vroeger altijd bang voor is geweest. Maar ze had ook wel door dat ze zich niet oneindig aan Mike kon aanpassen. Ze had het idee dat ze daarmee steeds meer haar eigen leven verloor. Dat najaar trok Mike in bij zijn vader, maar ze bleven wel op een vriendschappelijke manier met elkaar in contact. In het belang van hun kleinkinderen bleven ze ook dingen gezamenlijk doen als familie. Susan had wel één voorwaarde: dat Mike niet haar — voorheen dus hun — huis binnen zou gaan als zij er niet was. Hij had namelijk nog steeds toegang tot het huis.

Begin 2006 kwam Susan tot de conclusie dat haar huwelijk met Mike toch echt voorbij was. Ze was niet boos op hem, maar ze was wel teleurgesteld. Toch wist ze dat ze de juiste keuze had gemaakt. Ze had alleen wel het idee dan Mike stiekem toch haar huis binnenging als zij er niet was. Ze denkt dat hij op die manier probeerde te achterhalen waar ze zoal mee bezig was sinds hun proefscheiding. Ze besloot daarom de procedure van de echtscheiding op te starten. Aan het einde van de zomer heeft ze hun gezamenlijke financiën van elkaar gescheiden zodat ze allebei weer een eigen bankrekening hadden. Enkele weken later werd Susan in haar eigen huis aangevallen door een indringer. 

Mike Kuhnhausen en Ed Haffey

Nadat Susan op 6 september 2006 was aangevallen door een huurmoordenaar, 14 minuten lang voor haar leven heeft gevochten, uiteindelijk wist te ontkomen en bij haar buren aanklopte, werd ze met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht waar ze zelf werkte. Tot de schrik van haar beste vriendin Helen was ze flink toegetakeld. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal: Susan durfde niet te slapen. Susan vroeg aan Helen of ze dacht of Mike dit gedaan kon hebben. Op dat moment betwijfelde Helen dat. De politie is natuurlijk meteen op zoek gegaan naar Mike, maar ze konden hem niet vinden. Op 8 september werd zijn afscheidsbrief gevonden in het huis van zijn vader: “All I ever wanted was to be loved and every time I had it—I fucked it up.” Op 13 september werd Mike 32 kilometer verderop staande gehouden in de parkeergarage van een ziekenhuis. Hij beweerde dat hij zichzelf op wilde laten nemen omdat hij toch niks meer had om voor te leven. 

Mike werd meegenomen door de politie en de volgende dag verhoord. Tijdens dit politieverhoor gaf hij toe dat hij op de dag van de aanval in Susan’s huis is geweest om briefje achter te laten. Ook liet hij doorschemeren dat hij Ed Haffey — de huurmoordenaar — kende. Mike werd ter plekke gearresteerd en de borgtocht werd vastgesteld op 1 miljoen dollar. In het jaar dat volgde deed de politie onderzoek en werkten ze aan een zaak tegen Mike. Mike ontkende echter betrokkenheid te zijn geweest bij de aanval op zijn (ex-)vrouw. De politie had natuurlijk al wel bewijs van zijn betrokkenheid: zijn telefoonnummer stond in het notitieboekje van Ed Haffey, de huurmoordenaar. Ed Haffey was een 59-jarige Vietnam veteraan met een drugsverslaving en een crimineel verleden. Uit de autopsie bleek dat hij een bijna dodelijke dosis cocaïne in zijn lichaam had toen hij Susan aanviel.

Ed Haffey was 15 jaar eerder betrokken bij de moord op zijn ex-vriendin, de 39-jarige Georgia Lee Dutton. Deze moord heeft hij niet zelf gepleegd, want hier heeft hij iemand anders voor ingeschakeld. Georgia’s lichaam werd later gevonden in de buurt van een rivier. Op 14 maart 1994 pleitte hij schuldig te zijn aan samenzwering tot moord. Hij werd veroordeeld tot een gevangenisstraf en kwam op 3 november 2003 vrij. Na zijn vrijlating verhuisde hij naar Portland en zocht hij naar een baan. Het was Mike Kuhnhausen die hem in juli 2004 een baan aanbood als schoonmaker van vloeren bij Fantasy Adult Video. 

Mike’s motief

Voor de politie was al vrij snel duidelijk wat Mike’s motief was voor het inhuren van een huurmoordenaar voor het vermoorden van zijn vrouw, ofja, bijna ex-vrouw: geld. Mike is gedurende hun huwelijk afhankelijk geworden van Susan’s inkomen. Omdat zij een hoger inkomen had dan hij, zou hij het meest te verliezen hebben bij hun echtscheiding. De politie kwam erachter dat Mike een paar weken voor de aanval op Susan was ontslagen op zijn werk. Ook had hij geen plek meer om te wonen. Hij wist dat hij geen aansprak zou maken op Susan’s levensverzekering, want die ging naar Susan’s broer, maar hun huis was hypotheekvrij en zo’n 300.000 dollar waard. Het huis zou naar hem gaan als Susan kwam te overlijden.

Voor de politie was Mike dus de enige verdachte, maar hij bleef zijn betrokkenheid ontkennen. In de maanden na zijn arrestatie meldden zich echter verschillende getuigen bij de politie. Zo vertelde op 18 september een voormalig celgenoot van Haffey dat Haffey hem had gevraagd om te helpen bij een inbraak en dat het zou gaan om een ‘insurance scam’. Hij claimde dat Mike Kuhnhausen de opdrachtgever was en hem 5.000 dollar had aangeboden om Haffey te helpen bij het vermoorden van Susan. De voormalig celgenoot zou dit aanbod hebben afgewezen. Op 17 november vertelde een andere getuige dat hij Haffey had gereden naar een afspraak met een man op een parkeerplaats in de buurt van een snelweg. Een paar dagen later zag hij een foto van deze man op het nieuws in verband met de aanval op Susan. De man was Mike Kuhnhausen. 

Op 7 september 2007 gaf Mike eindelijk zijn betrokkenheid toe. Hij pleitte toen schuldig te zijn aan ‘aanzetten tot moord’ en werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van 10 jaar. Tijdens de rechtszaak heeft Susan gebruik gemaakt van haar spreekrecht als slachtoffer en heeft ze een ‘victim impact statement’ afgegeven. In haar statement zei ze tegen Mike dat als zij ervan overtuigd was geweest dat hij het verdiende om te sterven, ze dan de ballen had gehad om hem zelf te doden.

Nasleep

Mike ging dus de gevangenis om zijn straf uit te zitten en Susan probeerde haar leven op te pakken. Een jaar eerder, nadat Mike was gearresteerd, is ze verder gegaan met de procedure van de echtscheiding. Ook is ze kort na de aanval weer in haar eigen huis gaan wonen. Hier had ze het niet makkelijk mee, want met enige regelmaat verstijfde ze als ze weer op de plek in de hal stond waar ze is aangevallen. Toch is ze er nog een aantal jaren blijven wonen, maar sinds 2011 of 2012 is ze verhuisd. Volgens vrienden en familie is Susan erg veranderd. Logisch, want een bijna doodervaring maakt veel impact. De grootste verandering is haar alertheid: ze is zich heel erg bewust van haar omgeving. In de Who The (Bleep) Did I Marry? aflevering vertelt ze hierover dat Mike de mogelijkheid had om 2 jaar eerder vrij te komen wegens goed gedrag, maar dat ze zelf een levenslange straf moet uitzitten voor het doden van een man. En zij wordt hier niet eerder van verlost wegens goed gedrag. 

In 2008 heeft Susan een rechtszaak tegen Mike gewonnen wegens emotioneel leed waarbij ze een schadevergoeding van 1 miljoen dollar heeft toegewezen gekregen. Één van de redenen dat ze zoveel geld eiste van Mike, is omdat ze zeker wilde weten dat hij niet genoeg geld zou hebben om vanuit de gevangenis nog een huurmoordenaar in te huren. 

Mike zou op 14 september 2014 vrijkomen, maar drie maanden daarvoor — op vrijdag 13 juni — is hij op 65-jarige leeftijd overleden aan prostaatkanker. Susan’s reactie op het nieuws van zijn overlijden was dat ze niet rouwde om hem, maar wel om het leven dat hij had kunnen hebben als hij de mensen die om hem gaven had toegelaten in zijn hart. Uit brieven die Mike vanuit de gevangenis heeft verstuurd blijkt dat hij nooit zijn schuld heeft erkend. Hij claimde in deze brieven dat hij alleen schuldig heeft gepleit om een langere gevangenisstraf te vermijden. Hij was ervan overtuigd dat HIJ het slachtoffer was, niet Susan. Hij heeft dan ook nooit zorgen om Susan geuit, ook niet vlak na de aanval. 

Na de aanval is Susan tot december 2014 blijven werken als verpleegkundige op de spoedeisende hulp. Tegenwoordig is ze werkzaam als ‘motivational speaker’. Daarnaast biedt ze haar expertise op het gebied van zelfverdediging aan bij verschillende organisaties en is ze expert op het gebied van rechten van slachtoffers.

Het inhuren van een huurmoordenaar

In mijn zoektocht naar meer informatie over huurmoorden in de Verenigde Staten kwam ik een artikel tegen van Joni Johnston voor Psychology Today uit 2016. Dit artikel gaat in op de psychologie achter het inhuren van een huurmoordenaar. Johnston schrijft dat iedereen achter een moordcomplot kan zitten, ongeacht sociale status. Iemand die een huurmoordenaar inschakelt is zich ervan bewust dat dit illegaal is, maar hij of zij is vaak woedend op het gekozen doelwit. Deze persoon heeft een gebrek aan empathie en is ervan overtuigd dat hij/zij het verdiend om te krijgen wat hij/zij wil, ongeacht de gevolgen hiervan. 

Ik was ook benieuwd naar statistieken over huurmoorden, maar die zijn vrijwel niet te vinden. Cecil Adams schreef in 2013 voor de Washington City Paper dat het in de VS in 2010 naar schatting bij 3.2% van de moorden om een huurmoord ging. Dit cijfer komt overeen met dat van Australië, want Het Australisch Instituut voor Criminaliteit heeft jaren geleden ook een schatting gemaakt. Zij schatten dat het destijds in Australië bij 2-4% van de moorden om een huurmoord ging. Uit het Australisch onderzoek bleek het slachtoffer van een “geslaagde” huurmoord in bijna 20% van de gevallen een romantische partner te zijn. En het motief voor de huurmoord was in 16% van de gevallen.. geld. Minder dan een kwart van de huurmoorden in Australië werden gelinkt aan de georganiseerde misdaad.

De groep van Australische huurmoordenaars bestond overwegend uit alleenstaande mannen van 25 tot 49 jaar. Deze mannen kozen vaak voor een vuurwapen als moordwapen. Wat leverde een ‘moordcontract’ hen op? Tussen de 500 tot 100.000 dollar, met een gemiddelde van 16.500 dollar. 

Gebruikte bronnen

• Beth Slovic – Willamette Week – A Hit Man Came to Kill Susan Kuhnhausen (2016) 
• Bryan Denson – The Oregonian – Portlander Michael Kuhnhausen, who hired hitman to kill wife (she strangled him), dies in prison (2014)
• Cecil Adams – Washington City Paper – How Many People Get Killed for Money Each Year? (2013)
• Investigation Discovery – Who The (Bleep) Did I Marry? – No Bigger Gamble (2012)
• Joni Johnston – Psychology Today – The Psychology of Murder for Hire (2016)
• LMN – I Survived – Susan/John and Jean/Penny (2010)
• Multnomah County – Susan Walters, who fended off hitman, provides guidance for Multnomah County crime victims’ portal (2017)